Өлең, жыр, ақындар

Көрініс

  • 16.08.2018
  • 0
  • 0
  • 1665
Бүгін қандай табиғат жарасымды,
Бейне бір күліп тұрған бала сынды.
Бұрын-соң көрмегендей күйге салар,
Бойына жинап алып бар асылды.
Бұл дала айтшы неден қысылады,
Сайратады, кұстарын ұшырады.
Арулардың жүрегін әнге бөлеп,
Қырмызы гүлдерін де ұсынады.
Табылар, тал бойынан асыл біткен,
Тарта берер өзіне жақындықпен.
Жақсылық, жайсаңдығын айтпағанда,
Қанша сыр қабатында жатыр бүккен.
Жерге де күтім керек, мәпелеген,
Жасты дала сан ата, әкелермен...
Байлығы да, бақыты еліме ортақ,
Мұра емес, қалған ешбір жекелерден.
Көз жетпес қиырыңа кең көсілген,
Аз ба тері адамның жерге сіңген...
Бүгін сен қуаныштың құндағысың,
Бесігісің, бақыттың тербетілген.
Бұл дала жақсыларды жат көрмеген,
Қадірлісін ар тұтып, қастерлеген!..
Арналған бар болмысы адам үшін,
Адамнан қорлығы да жоқ көрмеген...



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Мұң

  • 0
  • 0

Келмесем де мұңайғым,
Оралар еске сол шақтар.
Үйрілген күлкі, түн, айдын,
Көзден ұшқан моншақтар.

Толық

Ақын емен

  • 0
  • 0

Мен әлі аты шулы ақын емен,
Доспын бірақ ақынның атыменен.
Жүрсем бірге, япыр-ау, жатсам жанда,
Қашпаса керек өлең заты менен.

Толық

Бір шыбық

  • 0
  • 0

Еске еріксіз түсіретін түз гүлін,
Албырт едік елеңдеген біз бұрын.
Зымыраған уақыт па әлде белгісіз,
Сол күндердің тыныштығын бұзды кім.

Толық

Қарап көріңіз