Еркелеймін

Дарқансың-ау, мынау шексіз далаңдай,
Еркелеймін, өз қолтума балаңдай.
Таңданудан, таңырқаудан тана алмай,
Кетіп барам шырыныңа қана алмай,
Келбетіңнен жанарымды ала алмай!..
Сары желіп, салқын самал еседі,
Жұртың қандай, еңбек еткен еселі.
Күні салқын болғанымен
Олардың —
Жүректері оттан да ыстық деседі!..
Жұмысшы ғой, күрестерде шыныққан,
Жүректерін дауыл оты жылытқан...
Қан кешіпті, қаһарман ел сол кезде
Мынау баладай өмір үшін бір ұрттам...
Жайқалады, жасыл шалғын жер бүгін,
Қашан-дағы арқалаған ел жүгін.
Дауыл өткен, жайлы көктем, жайсаң жаз —
Жамырасып айтады әке ерлігін.
Жатсынбаймын, құшағым кең, кел бүгін,
Көрсетейін, даламның да,
Көңілімнің кендігін...
Деп тұрғандай, бүкіл Орал өңірі,
Деп тұрғандай, гүлдерімді тер бүгін!
Болсам-дағы мен өзіңде аз-ақ күн,
Прикамье адамдары ғажап тым!
Тақты дерсің орманыңа
Жыр — моншақ,
Келіп кеткен ақын қызы қазақтың.
Көңілдерге ешбір күдік дарытпай,
Күндер өтті, қанат қағып қалықтай.
Ақын жаны алау болып,
Өртеніп, кетті дерсің
Жыр жазудан айықпай!..

---