Туған жердің бұлағы

Толқыны асыр салған бағы қырда,
Керемет бұлқыныс бар ағынында.
Соқтырған жүрегімді қанымдайсың,
Тулаған алпыс екі тамырымда.
Жалтақтап басқа жаққа бұрылмайсың,
Жүретін жолың да айқын,
Жырың да айқын.
Төгіліп күлте жалы күн астында.
Күмбірлеп,
Кісінеген құлындайсың.
Құясың езің туған Ана-көлге,
Болады сені сәби бала деуге.
Түн бойы дөңбекшимін әзіңе ұқсап,
Бауырымды басып жатып қара жерге.
Жағасын самалымен желпіп-желпіп,
Балауса көк құрағын желкілдетіп,
Аңсаған арманымның дариясына
Өзімше құйсам екен еркін жетіп!
Жетем бе дегеніме,
Шыңға шығып,
Немесе,
Жоғалам ба, құмға сіңіп.
Адасып тұмандарда,
Кетем бе әлде,
Кеудеме адамға айтпас сыр жасырып.
Көз жасын тағдыр-дауыл үріп төккен,
Адасқан талай бұлақ,
Құрып кеткен...
Бөгде елдің мұхитына құйылғанша,
Арман жоқ,
Өз шеліме сіңіп кетсем!
Толқыны асыр салған бағы қырда,
Керемет бұлқыныс бар ағынында.
Соқтырған жүрегімді қанымдайсың
Тулаған алпыс екі тамырымда!

---