Жандардың ұға бермес кез келгені

Жырла деп,
Жүрегімді сөз кернеді.
Оның да айтары бар,
Айтпасы бар,
Көп екен көнбістікпен төзген кезі.
Жырла деп,
Жүрегімді сөз кернеді,
Өкінтер адамдардың өзгергені.
Ризамын сол бір жалғыз сәттерге де
Шынайы сезімдермен сезген мені.
* * *
Жау емес,
Жер бетінде жақыным көп,
Аялар туған елім,
Ақыным деп.
Айналып аналардың ақ шашынан,
Қарттардың келем тыңдап ақылын көп.
Жар құштым жаным сүйген,
Сәби көрдім,
Ақ бесік сәні емес пе ақ үйлердің.
Халқыма махаббатым артқан сайын,
Тарихын,
Қасиетін тани бердім.
Келеді түн қысқарып,
Ұзарып күн,
Боялды шұғыласына қызарып шың.
Рухым күнмен бірге көтерілген,
Жанымнан аулақ менің, жылауық мұң!
* * *
Көңілім,
Кейде нәзік жапырақсың,
Қанықсың бояуына атыраптың.
Содан ба суынуың,
Түңілуің,
Азабын аз көрмедің ақымақтың.
Көңілім,
Кейде нәзік жапырақсың,
Кешігіп,
Көп нәрседен қапы қапсың.
Оралса жыл құстары сайрай-самғай,
Қуаныш шұғыласын шашыраттың.
Көңілім,
Кейде нәзік жапырақсың,
Тегін бе ерте енгені шашыма ақтың.
Таусылып кейде шөлдей құлазысаң,
Ал кейде тау суындай тасып актың.
* * *
Еске салар көктемдегі қыр құсын,
Бала жастан бірге өскен құрбысың.
Көкжиекке көз талдырып тұрасың,
Жанарыңнан өшпей жүр ме бір мүсін?
Әйтеуір, сен өзгешелеу,
Сырлысың,
Қарсы аласың жылда оралған жыл құсын.
Сұңғақ бойлы,
Балғын жүзді сол қыздың
Зарығумен жолын тосып жүрмісің?
Шүпілдетіп көл шарасын толтырған,
Сұрайсың ба жағадағы толқыннан.
Сұрайсың ба кешкі қоңыр самалдан,
Таулардан да келбетіне ой тұнған?
Сұрайсың ба жолаушыдан ағылған,
Сарқылмайтын сағыныш еді неғылған?
Жанарыңның ұшқынына балаймын
Шырақтарды түн ішінде жағылған.
* * *
Жүрсің бе сағынышың үдемелеп,
Ойлама енді мені,
Жүдеме көп.
Ойлама тағдырыңа тағыларша,
Табалап,
Мазақ қылып,
Күле ме деп.
Ешқашан мен өзіңді табаламай,
Ойлашы,
Қандай бақыт табам одан?
Өзіндей мен де ет жүрек пендемін ғой
Арманның жасыл бағын аралаған.
Үз енді үмітіңді сен де менен,
Еш қайғы болайықшы шендемеген.
Бұл-дағы бір басталып,
Аяқталмай,
Мертігіп құлагердей сөнген өлең...

---