Өлең, жыр, ақындар

Баянтау

  • 06.09.2018
  • 0
  • 0
  • 1487
Неге оны Баян-жүрек атады екен,
Осынау тау жанға жылы ата мекен.
Бір кезде бабам көшкен қара нардай,
Созылып кеп жазыққа жатады екен.
Көк күмбезде ақша бұлт ұлпаланып,
Тау бұлақты ұрттап ап бүркеді анық.
Айна бұлақ ойнақ сап бара жатыр,
Жалт қарайды өзіңе, үрке қарғып.
Баян түр бойын көкке биіктетіп,
"Жоңғардан" сұлулықты жиып кетіп.
Нәп-нәзік гүлдер ерні албырайды,
Абайсызда тентек жел сүйіп кетіп.
Мынау не, тұлпарлардың іздері ме,
Мең салған жоталардың жүздеріне.
Қой тастар сусып түскен қыз шашынан,
Ұқсайды күміс шолпы тізбегіне.
Тау емес, төбе дерлік қараса анық,
Зар заман жас жүрекке жара салып.
Арқалап арулардың ауыр мұңын,
Қалған дейді тау содан аласарып.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Ақ аймақтың аруы

  • 0
  • 0

Кең дала!
Көк теңіздей көсіліпсің,
Не көрдім сол даладан,
Не сыр ұқтым?!

Толық

Көңіл күйі

  • 0
  • 0

Шаршамас, сірә, бұл ақын,
Шаршатпай күңді қартамыс.
Мезгілі жоқ бір тынатын,
Өмірде мынау арпалыс.

Толық

Доғалы

  • 0
  • 0

Тынбай жүйткіп келеміз біз жоғары,
Емес, сірә, таусылатын жол өлі.
Көруге бір бәріміз де құмармыз,
Сұлу көлді тау ішінде "Доғалы"

Толық

Қарап көріңіз