Жаңғырық

Келедi кейде менде олең тергім
Пенде бiр Мукағали, Акан серi
Кейде кетем калыктап кыран буркiт,
Кейде тулпар маңдайдан аккан терi

Кыл калам сикыр алем кушагына
Енгізеді, елтіреді кызык танга
Сыр сандықтың ашылса шымылдығы
Қуанарсың журегин дурсил кага
Қызық əлем ішінде не бip гажап
Салар менi небір асер, кұбылдарға
Көзің жетер сұмсияр тар дуниең
Өлең нағыз ақиқат, өмір жалған

Жок мұнда тар дуние параллельдер
Туспейсин бейнет корiп кара терге
Кудаламас саясатпен сенi кiм де,
Кеткеніңше қадалып қара жерге.
Коз коргенге өлеңің кол жеткізер
Колды созсаң тиіп тұр аспан жерге
Зорлық тағы, зомбылық атауы жоқ
Өзің əн, өзің өнер, өзің ұста
Өзің жазсың, өзің көктем, тіпті қыс та
Ертегілер əлемінің патшасы сен
Өлең мəңгі өзіңмен, өмір қысқа.

Өлеңім жетектейді өрге тасым
Болсын мейлі калтам арық, құрғақ басым
Жаңғырамын ұрпағыммен, əн-жырыммен,
Толамын əлі арнамнан артам тасып.

Жаңғырықпын ата-баба жалғасымын
Өлеңім,-өзегімде қалмасын мұң!
Ауенін бабалардың жан дауысын
Ұрпағыма жеткізсем, салмасын сын!
Кеше шындық, бүгін сөз, ертең ертег
Өмір солай кезекпен өтер тездеп
Кешегі өткен Батыр Баба, Асыл Ана-
Қалмасын ертеңгіге ертег боп тек!
Оқырманым сын қойма, мін артпағын!
Тусіне алсаң сырымды -рахмет, тек!

---