Қыранша өмір сүрейік!

Үлкендер, орта буын, жастар жағы,

Қанша болды бізге өмір басталғалы?

Жігерсіздік, ойсыздық отан болып,

Таюда қанша адамның бастан бағы.

Қайсарлықпен арманға жете біліп,

Жазылған дараланып дастандары.

Бабаларды ұрпағы ойландырған,

Тәуелсіздік болып бір басты арманы.

Ел боп тұрмыз еңсесі еңкеймейтін,

Сезіледі ерліктің астан дәмі.

Бабалардай намысшыл болайықшы,

Қырандай қалықтаған аспандағы.

Намыс қайда, күш қайда, жалын қайда?!

Беріліп ұрпағы жүр уайымдарға,

Ұрпағы жүр «өс» десең сылтау айтып,

Ұятың қайда, қазағым, арың қайда?!

Қырандай тәуекелге бел байласаң,

Алам деген асулар алынбай ба?!

Сеніміңе жігерді серік етсең,

Қорқынышың, күдігің арылмай ма?
Үлкен-үлкен істерсіз мәз боламыз,

Толғанына томпиып қарын майға.

Ойланбастан ұйықтаймыз түске дейін,

Арманың ұрып тұрар дабыл қайда?!

Өмір өтті деп кейде қапаланып,

Өкінеміз, өксиміз жата қалып.

Мәз бола, балам бар деп қуанамыз,

Өзінше бір «Әке» деп атақ алып.

Тәрбиесі баланың ойлантпайды,

Ұмытқанбыз міндетті ата-аналық.

Қыран болмай, өзіміз үлгі болар,

«Қыран бол!»деп, береміз бата барып.

«Әке үлгі ұлына болсын» деген,

Ұлы халық, қазақтай ата халық.

Қырандай биіктерде самғайықшы,

Жетістік пен иманды қатар алып.

Сөзбен емес, іспенен тасқындайық,

Орындалсын шын борыш ата-аналық!!!

---