Ақ жаңбыр

Күн салқын.
Төкті жаңбыр толасы жоқ.
Қызықсың ғой өмір-ай,
Таласы көп...
Терезені ашқанда гүл жамырап —
Тұрғандай маған ғана қарашы деп.
Түсіңе енетіндей бәрі көркем,
Құштарың арта түсер тағы көрсек.
Қызықтым, қимастықтан
Қиялдадым,
Келсем деп,
Осынау гүл бағына ертең.
Аңсарым ауғанменен ерке гүлге,
Шақырып жатты жолдар
Ертеңінде...
Мен әсте, гүл үзуге құштар емен,
Көрген абзал табиғи
Көркемінде!..
Еркіндей қарсы аласың көктеміңді,
Қуандың, жанарыңнан от көрінді.
Осынау өміріңдей көріктенген —
Халқың сенің сүймейді текке гүлді.
Жазығында алтын дән жайқалады,
Көңіл қалай кермесе жай табады.
Өзіңді түсінген жұрт
Гүліңді де, болғардың жүрегі деп айта алады.
Ақтарылып айтасың өткеніңді,
Билеушілер жоқ бүгін өктем үнді,
Жадыраған жазында
Келін міне,
Көрдім ғой,
Көңіліңнен көктеміңді.
Пейіліңе баладым жаңбырыңды,
Жаңбырың —
Жеткізгендей жан жырынды...
Достығыңа сүйсінем,
Бауырласым,
Жайнаған гүлдеріндей мәңгі нұрлы!

---