Қарлығаш пен қабан

Қияқтай сүйір қанатын,
Қиғаштап жайып қанатын,
Қарлығаш жетіп ұясына,
Жем әкелсе баласына,
Байқап қалды қабанды.
Үйді тіреген бағанды
— Қуалай қазып үңгіп,
Жатыр екен ін ғып...
Қарлығаш қатты састы да;
— Құлатқаның жақсы ма ?
Бағанның басында,
Ұя барын қасында
Көптен бері білесің,
Достығың ба, қастығың ба?
Айтқаны - ақ сол қабанға:
— Ұя керек маған да!
Дегеннен басқа оған,
Түк айтпады қабан.
Көлгірси күліп өзі үшін,
Құшағын жайып дос болар.
Қапысын тапса өзге үшін
Ор қазатын сондайлар.
Айналаңда әлі бар.
Дос кім, қас кім ?
Танып ал!

---