Инелік пен тиін

Орманды мекендейтін жирен Тиін ағаштағы ұясының алдында отырған.

Оның қасына бадырақ көз, инедей жіңішке бір Инелік ұшып келді.

Ол қанатын дірілдете тұра қалып:

— Тиін, тиін, сен не істеп отырсың? — деді.

— Көрмейсің бе, достым, мыналарды кептіріп отырмын, — деп, Тиін күнге жайып қойған саңырауқұлақтарын көрсетті.

— Оны қайтесің? — деді Инелік.

— Қыста жеймін. Бұл деген менің қыстық азығым болады. Өзің де қысқа азық жинайтын шығарсың? — деді Тиін.

— Жоқ, мен өйтпеймін.

— Жазда ғой, шыбын-шіркей, масаны жейсің. Ал сонда қыста не жейсің?

— Қыста мен ештеңе жемеймін. Бір қуысқа кіріп алып, қыбыр етпей ұйықтаймын.

— Ой, неткен ұйқышылсың өзің!?

— И-ә, достым, біз деген солаймыз, — деп Инелік әрі қарай ұшып кетті.

Тиін саңырауқұлақтарын қоймасына таси бастады.