Білмеймін

Көшеде баласын иығына отырғызып, арқалап, бір дос-жар адамның баласы келе жатыр екен. Маған бұрылып келіп сәлем берді.

— Әке-шешең аман ба, балам?

— Аман шығар, білмеймін.

— Білмегенің қалай? Хабарласып тұрмайсың ба?

— Әкей мен шешей тұрған жерде телефон жоқ.

— Хат жазып хабарласпайсың ба?

— Қол тимейді. Уақыт жоқ.

— Әке-шешеңе қатынаспағаныңа қанша уақыт болды?

— Үш-төрт жыл болып қалды.

— Әке-шешең де сендерге келмей ме?

— Қатынасқан кісілерден қой сойып, беріп жіберіп тұрады.

— Иығыңдағы бала өзіңнің балаң ба?

— Өзімнің балам.

— Жолың болсын! Қайда кетіп бара жатырсыңдар?

— Балалар бақшасына бара жатырмыз.

— Әкең-шешең сені өстіп иығына салып көтерді ме жас кезіңде?

— Көтерсе көтерген шығар. Ұмытып қалыппын, білмеймін.

— Балаң атасы мен әжесін тани ма?

— Білмеймін.

— Аман-есен жүргеніңе шүкіршілік етемін, қарағым. Сау бол, — деп мен бұрылып жүріп кеттім.