Өкініш
Ерте кезде бір көзі соқыр баланы басқа балалар керісіп қалғанда: «соқыр, соқыр» деп келемеждейді екен. Бір күні бала ызаланып шешесіне келеді де:
— Апа, айтыңызшы, менің көзіме не болды? Қалай шықты? — дейді.
Сонда шешесі:
— Екі-үш жасар шамасындағы кезің еді. Бір күні «пышақ бер» деп жылап қоймадың. Сонан соң қолыңа пышақ бердім. Сонымен ойнаймын деп жүріп, көзіңе тигізіп алдың. Содан болды, — дейді.
Баласы сонда өкінішке аһ ұрып:
— Әй, апа-ай, неге ғана бердіңіз екен? Жыласам, мықтағанда бір күн жылайтын едім ғой. Енді, міне, өмір бойы жылатып қойдыңыз-ау! — деп өкініпті.
Пікірлер (2)
Пікір қалдырыңыз
Қарап көріңіз
Пікірлер
-
Ок
Ок -
Әсел Айша
Өте ақылдымыз -
Динара
Шынымен де әдемі мектеп екен
Забираш
Менің белім 89,90 см ден,соны арықтап азайтсам.Жолын білетіндер кеңес берсе.