Ұлттық дәстүрдің бала тәрбиесіндегі ролі

Қазақтарда бала (бала) тәрбиелеудің көптеген қызықты дәстүрлері болған және бар. Бұл әдет-ғұрыптар оның кейінгі өмірінде маңызды рөл атқарды. 5-6 жасқа дейін ұлдар да, қыздар да бірге тәрбиеленді. Балаларға сәби кезінен бастап жасалатын барлық рәсімдер жыныстық сипатқа ие емес. Ұлдар мен қыздарға арналған нәресте циклінің рәсімдерінің кейбір ерекшеліктері орындалатын рәсімнің мәніне емес, оның бөлшектеріне қатысты. Жаңа туған нәрестенің өмірінің алғашқы 40 күнін атап өткеннен кейін, олар оны әйгілі адамның жылқысының үзеңгісімен асыруға тырысты. Батырлар, ақындар, ертегілер, билер әрқашан осындай деп саналған. Бұл баланы тәрбиелеу дәстүрі үзеңгіден откизу - үзеңгі астында ұстау деп аталды. Мұны істеу үшін, олар құрметтелген адамға барлық адамдар құрметтейтін тиісті өтініш жасады. Ол ат үстінде отырып, оң аяғын үзеңгіден босатты, содан кейін жаялықтарға оралған баланы оң жағына алып келіп, үзеңгінің түймесінің астына алып кетті. Салтанатты жиын аттың иесі берген бата - батаны салтанатты түрде оқумен аяқталды. Бала өсіп келе жатқанда, оған кімнің үзеңгі астында тұрғанын жиі айтатын. Бұл балаларды саналы етіп тәрбиелеуге, жауапкершілікті сезінуге және болашақта лайықсыз әрекеттерден сақ болуға көмектесті.

Аға ұрпақ - әке жағынан ата-әже дәстүрлі түрде бала тәрбиесінде үлкен рөл атқарды. Отбасылық дәстүрлерді сақтаушы қарттар болды, олар оны жас ұрпаққа беруге тырысты. Енді үй шаруасына белсенді қатыспайтын отбасының егде әйелдері (әжесі, қарт туыстары, көбінесе қайтыс болған ағасының немесе отағасының ағасының жесірі), барлық бос уақыттарын балаларын өсіруге арнады. Егер ер балалар тәрбиесінде әйелдер 5-6 жасқа дейін ғана жетекші рөл атқарса, онда қыз тәрбиесінде ересек әйелдердің жетекші рөлі қыздар тұрмысқа шыққанға дейін сақталды. Отбасындағы тұңғыш сәбилер қайын атасы мен қайын енесінің балалары болып саналды. Осылайша асырап алынған балалар ата мен әженің сүйіктісіне айналды. Қыздарды ер балалардан кем емес, кейде одан да көп еркелететін: көбінесе қызды болашақ өмірі үшін қайын енесі жұмыс істейді деп сеніп, қызды үйдің ауыр жұмыстарынан босатуға бастамашы болған. Оның күйеуінің туыстарымен қарым-қатынасы қалай дамитынын білді.

Халықтық дәстүрде жоғарыда сипатталған жас деңгейлерін қабылдаудың ерекшелігі келесі көлемді мақалмен көрінеді: «5 жасқа дейін оны өз балаңыздай құрметтеңіз, 5 жастан 15 жасқа дейін оны пайдаланыңыз құл, 15 жастан бастап оны құрдасы ретінде құрметтеңдер (оны өз теңіңдей көр)»

Ата-баба дәстүрі - адамның ақыл-ойы мен адамгершілігінің негізі.

Дала кеңістігінің тұрғындары ұзақ уақыт бойына жас ұрпаққа білім мен тәрбие беру саласында бай тәжірибе жинақтады, өзіндік әдет-ғұрыптары мен дәстүрлерін, ережелерін, адам мінез-құлық нормалары мен принциптерін дамытты. Дала тұрғындарының ауыр тұрмысы ауыр талаптарды қойды. Адамдар тек физикалық жағынан мықты, төзімді ғана емес, сонымен қатар көшпелі өмір салтының қиындықтарына төзуге көмектесетін тиісті ақыл-ой дайындығына ие болуы керек еді. Көшпелілер аң аулау, мал жаюмен айналысқан. Бұл адам әрі жауынгер, әрі бақташы, әрі отағасы болған. Осыдан қазақтың халық мақалы шығады: «Жігітке жетпіс қолөнер аздық етеді». Оны басқасы толықтырды: «Егер Есет соғысып жатса, онда ол шабандоз, ал егер Есет үйде болса, онда ол ірімшік өндіруші». Көшпелі қауымдастықта адамдар бір-бірін жақсы білетін, әр мүшенің рөлі жасына және лауазымына қарай нақты анықталған. Қарым-қатынас нормалары бәріне бала кезінен белгілі болған. Қызығушылықтардың ұқсастығы, өмірге деген жалпы көзқарастар тез, жанжалсыз өзара түсінушілікке, көпшілдікке және адамдар арасындағы позитивті байланыстарға ықпал етті. Қауымдастық бір-бірімен тығыз байланыста болды, онда сол немесе өзге түрдегі әдет-ғұрыптар тәрбиеленді. Алайда, мұнда да әр адамның жеке ерекшеліктері әлеуметтік және қоршаған ортаға әсері мен генетикалық және биологиялық факторларға байланысты көрінді. Қазіргі қазақтардың арғы аталары арасында этикалық және адамгершілік тұжырымдамалардың дамуы мен қалыптасуы біртіндеп, ғасырлар бойы жүрді. Олар мезгіл-мезгіл адамдардың рухани қажеттіліктеріне байланысты өзгертіліп отырды, олардың мұраттары мен әлеуметтік-әлеуметтік қатынастарымен алмастырылды. Қазақтар арасында жетекші этикалық дәстүрлердің бірі - олардың ата-тегі, олардың тұқымдары туралы білуі, бұл көшпелілерге әрқашан нәсілін жалғастыруға, өз қауымының әдет-ғұрыптары мен дәстүрлерін дамытуға ұмтылыс болған. Көптеген отбасылар ұрпақтан-ұрпаққа, атадан балаға және т.б. мұра етіп қалдырған жәдігерлерді сақтаған. Осылайша, бала кезінен бастап бала ата-бабаларына және оның отбасына деген құрмет пен құрметке тәрбиеленді. Қазақтың мақал-мәтелдерінде бекер айтылмаған: «Жетінші ұрпаққа дейін ата-тегіңді білмеу - жетімділіктің белгісі». Әкесін білгендер тірі болғанда, оны еске алу да тірі «. Ата-баба жадына табыну патриархаттық-кландық дәуірдің тереңінен бастау алады. Оларды құрметтеу, сөз жоқ, «өмірдің қиын сәттерінде қазақтар өздерінің ата-бабаларының атын мұсылман әулиелері ретінде атайды» деген сенімге негізделген. Кейбір рулардың қасиетті ата-бабалары бүгінгі күнге дейін белгілі, әсіресе Оңтүстік Қазақстанда, этникалық халықтық дәстүрлер ең мықты... Шежірені білу барлық түркі халықтары үшін, оның ішінде қазақ үшін ерекше маңызға ие. Мысалы, адамның толық аты әрдайым 7-9-тайпаға дейін оның әкесі, атасы, атасы және арғы атасы туралы және т.б. Мысалы, 10 ғасырдағы көрнекті түрік ойшылының толық аты-жөні келесідей: Әбу Наср Мұхаммед ибн Мұхаммед ибн Тархан ибн Узлаг ат-Түріктер әл-Фараби, ол Мұхаммедтен туған Мұхаммедтің ұлы Насрды білдірді. Тархан атты арғы атасы және руынан шыққан атасы Әл-Фараби аймағынан шыққан түрік тайпасы. Мұндай жалпылық сипаттама тек жеке тайпа туралы ғана емес, сонымен бірге осы рудың мақтан тұтатын барлық ата-бабалары туралы түсінік берді. Әдет-ғұрыптар мен әдет-ғұрыптардың айырмашылығымен байланысты моральдық-этикалық тұрғыдағы келіспеушіліктердің салдарынан әр түрлі жүздерде әрдайым сәйкес келе бермейтіндіктен, отбасылық жанжалдар, тіпті ұрпақтар арасындағы қақтығыстар жиі туындады. Қазірдің өзінде қазақ ұлтының қалыптасу кезеңінде Кіші, Орта және Үлкен жүздер болды, олардың әрқайсысының өзгелерге моральдық қатынастары мен талаптары болды. Мысалы, басқа жүзден келін алуға болмайды, өйткені бұл ру мен оның әл-ауқатын әшкереледі. Шежірені құрастыру және оны қайта жазу ең маңызды және құрметті іс болды. Адам өзінің барлық ата-бабалары мен туыстарын білуге ​​және есте сақтауға, марқұмдардың қабірлерін зиярат етуге және оларға қамқорлық жасауға, жерлеу және еске алу даталары мен күндеріне байланысты ғасырлар бойы қалыптасқан рәсімдерді орындауға міндетті болды. Ежелгі әдет бойынша қайтыс болған адамның жесірі кез-келген күйеуі үшін қайғы белгісі ретінде бетін тырнаған. Бұл қайтыс болу дәрежесі мен парызды сезінуді сипаттайтын бет жырту қасиетті рәсімі болды. Оның киіз үйіне жақындаған кезде, ерлер аттарының жүйріктерін жіберіп, ауылда екі жаққа сермеліп, «о, бауырым» деп айқайлады. Бұл адамнан айрылу мен қайғы-қасіретті білдіруді білдірді.

Сондай-ақ, туыстарының қайтыс болғаны туралы хабарлауы маңызды болды. Бұл «естірту» деп аталды және адамның басқа адамдарды моральдық жағынан қолдай алуы, марқұмның жақындарына қолдау мен жұбаныштың дұрыс сөздерін таба алуы туралы талап болды. Әдетте «қөңіл айту» жұбанышында табандылыққа үндеу, өмір сүруді жалғастырушыларға денсаулық пен бақыт тілейді. Еске алу үшінші, жетінші, қырықыншы күндері, сондай-ақ бір жылдан кейін өткізілді. Жесір әйел бір жыл бойы жоқтау айтуы керек болды, яғни. қара көйлекпен жүру және ешқандай әшекейлер киюге болмайды. Кейінірек ол қайтадан некеге тұра алады, тек ағасына немесе күйеуінің басқа туысына. Бұл қайтыс болған адам отбасын сақтауға, нығайтуға және жалғастыруға ықпал етті. Дәл сол ережелер жесірге қатысты болды. Мұндай дәстүр сөзсіз экономиканың бытыраңқы болуына жол бермей, осы руға экономикалық тұрғыдан нұқсан келтірмеуге және оның тұтастығы мен ежелгі моральдық негіздерін сақтауға байланысты. Сол мақсатта бесіктен бастап жариялаған бесік құда немесе қарсы құда да қызмет еткен. Туыстары жаңа туылған қыздарды жаңа туған ұлдарға ресми түрде үйлендірді. Сонымен қатар туыстық қатынасты жаңарту әдеті - сүйек жанғырту болды, оған сәйкес 8-9 тайпалардан алыс туыстарын туыстық байланыстырды. Отбасының әкесінің руды нығайту мен лайықты балалар тәрбиелеудегі рөліне үлкен мән берілді. Абай «бұл дүниеде әлі күнге дейін лайықсыз әке ұлын ұлы адам етіп тәрбиелейтін жағдай болған жоқ» деп атап көрсеткен болатын, ал Юсуф Баласагуни өзінің «Берекелі білім» өлеңінде: «Кімде-кім балалық шағында жақсылықты сүтпен сорса, оның өліміне тек жақсылық пен тартымдылық »,« кейбіреулерінде туылғаннан бастап бұл болу жарамсыз - өлгенше олар болмағаны жақсы». Әр рудың өзіне тән жалпы сипаттамалары және мақтан тұта алатын адамдары болды. Дәстүрден кету қарғыс пен ру мүшелеріне жалпы менсінбеушілік тудыруы мүмкін. Ата-бабаларды қастерлеу және олардың өсиеттерін орындау өз отбасына деген адалдықты сипаттады және ең ежелгі «Менің Қорқыт ата кітабы» эпосында айтылды. Үздіксіз тайпааралық соғыстар дәуірінде ұлы отбасының мұрагері ретінде әрқашан ошақтың қорғаушысы және отбасы намысын сақтаушы ретінде әрекет етті. Әкесінің ерлігін көріп, ол оған ұқсауға, айналасындағы адамдармен қарым-қатынасын қабылдауға тырысты. Қызы, әдетте, анасынан үлгі алады. Қазақтың әйгілі ақыны Тілеуке (1738 - 1819) «біздің ақыл-ойымыз аталарымыздың ақылын алады» деп атап өтті және әр адам өз отбасын дәріптеуге және нығайтуға, өзіне ғана тән, ерекше, өзіне ғана тән нәрсені сақтауға ұмтылды. Көрнекті ғалым Махмуд Қашғари: «Ақсақалдардың сөздері, олардың нұсқаулары бекер айтылмайды», - деп баса айтты және егер адам оларды тыңдамаса, қиындыққа тап болады. ХІХ ғасырдағы қазақ ағартушысы І.Алтынсарин өзінің «Қырғыз оқырманында» «Ақылдылардың сөзі босқа кетпейді» деген халық мақалын келтіреді. Бұл қазақ халқының негізгі этикалық қағидасын растайды - отбасына адалдық және үлкендердің нұсқауларына құрметпен қарау. Аға ұрпақ өкілдері ақылды, өйткені олардың артында үлкен өмірлік тәжірибе бар, олар жастардың ата-баба келісімін бұзбай, олардың ата-бабаларына лайықты болуына, отбасының адамгершілік дәстүрлерін нығайтуға көмектесуге ғана тырысады.

Мұндай моральдық-психологиялық көзқарастар мен өлшемдер үлкен маңызға ие және ұлттық айрықша дәстүрлерді нығайтуға, үлкендерге құрмет сезімін тәрбиелеуге, сондай-ақ жас ұрпақ алдындағы ата-аналық жауапкершілікке ықпал етті.

Ошимова Айгуль Ерденовна Екібастұз қаласы Екібастұз ЖОББМ мұғалімі

Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз: