Қарт пен кедей

Бір күні жоқшылықтан жадап-жүдеп жүрген бір кедей көпті көрген дана қартты жолықтырып:

— Айтыңызшы, мен неге осындай кедей болып туылдым екен? — деп налиды.

Данышпан оған:

— Себебі, сен адамдарға жомарттық танытпайсың, өте сараңсың, — деп жауап береді.

Бұл жауапқа таң қалған кедей:

— Қолымда беретін ештеңем жоқ, тапқаным өзімнен артылмаса, қалай жомарттық танытамын? — дейді.

Сонда қария:

— Негізі сенің адамдарға жақсылық жасауға мүмкіндік беретін бес қабілетің бар.Сол мүмкіндіктеріңді оятып, жүзеге асырғаныңда бұлай демес едің, — дейді.

Таң қалған кедей оның қандай қабілет екенін сұайды. Сонда данышпан:

Біріншіден, өзгелерге жымиып қара, күлімдеп жүр. Аллаһу та’ала нәсіп етсе, осы арқылы да садақа жасап, сауапқа кенелуіңе мүмкіндік бар;

Екіншіден, айналаңа мейірленіп қара. Олар сенің көзіңнен тек жанашырлық пен жақсылық көретін болсын;

Үшіншіден, сен мылқау емессің, сөйлей аласың. Ендеше адамдардан жақсы сөзіңді аяма;

Төртіншіден, жүрегің тоқтаусыз соғып тұр. Ендеше, бар ықыласыңмен жан-тәніңмен беріліп тұрып басқаларға жақсылық тіле. Олардың өмірінің берекелі, тұрмыстарының шырайлы болуы үшін дұға ет;

Бесіншіден, аяқ-қолың сау. Ендеше денсаулығыңды пайдаланып, жұртқа пайдалы істерді атқар. Көмектес, — дейді.

Қарттың бұл әңгімесі кедейді қатты ойландырады.

Иә, адам баласын бай қылатын — дүние-мүлкі мен ақшасы емес, ақ пейілі мен таза көңілі.

Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз: