Сан ұрпақтың жүрегі соғар сен деп

Көздің жасы көңілге сөз әкелмей
Жан қиналған шағы бұл! Аза теңдей,
Азынайды жүректе бір қара жел —
Жақын бар ма дүниеде өз әкендей!?
Сол әкеңді «Жоқ!» —деді тағдыр бүгін,
Тапа-тал түс есіңнен тандырды күн.
Жетімдіктің кірпікке бұлты тұнып,
Көрем деген ап-ащы жаңбырды кім?
Әке бар деп тайрақтап, мұнды шақпай,
Елуге де келіп ек құлыншақтай.
Бір-ақ күнде қартайып қала бердік,
Ұстараның жайдағы бірін таппай.
Сәбең жоқ — деп айтушы ек жиналыста,
Кеткен-ау деп жол тартып, бір алысқа,
«Мәңгі Сәбең жоқ» деген сөзден кәзір
Құлақ тұнып барады мына тұста!
Не қайран бар! Қайрансыз сәт қой мынау,
Көкірекке қадалған қара жалау,
Жалғыз ауыз сөз айтып жәрдем берсей,
Жасың үлкен, жақсы ақыл, ағажан-ау!
Көзім күйіп барады жастан менің,
Тағдыр шіркін, жаралған тастан ба едің,
Қайран Сәбе, суымай жатыр әлі
Табаныңмен кеп-кеше басқан жерің!
Жалғыз өзің қозғалған даладай боп,
Бір көшені толтырған қарағай боп,
Жапырылып алдыңа барушы едік
Жазғытұрғы жайқалған қоғадай боп.
Сонда мәз ғып, күн шықпай күлдіруші ең,
Мыңды біреу жасаушы ең, бірді мың сен,
Шапағатың жарқырап мандайыңнан
Аңсап барған көңілді тындырушы ең.
Сәбеңе айтам деуші едік жесек таяқ,
Тұрмасаң да қолға алып, кесек таяп.
«О, тәйірі алсын,
о, несі-ай!» — деуші едің сен
Бар шаруаны бітіре салып жай-ақ!
Қалай тосын, әкежан, жығылдың сен!
Неге айтпадың еліңе, біліп жүрсең?
Қазақтағы «жазушы» деген жалғыз
Өзі едің ғой жаңа бір ұғымның сен.
Бүгін айтып тауыспан, жылап тұрып,
Қадірінді кім жатар сұрап біліп,
Бәріне де білгізіп өттің ғой сен,
Жер бетінде жүргеннін құлақ түріп.
Әкесі өлсе, атына жармасатын
Мен емеспін баққұмар, жәрмес ақын.
Сіз бір дәуір. Дәуірдің жанталасып
Ешкім тартып ешқашан алмас атын.
Сәбит атың— қазақтың даласында,
Сәбит атың - қазақтың баласында,
Ол екеуі өмірде бар тұрғанда —
Жайнап,Сәбе, жасайсың сан ғасырға!
Әрқашанда хақың бар соған сенбек,
Осал жұлдыз емессің оңай сөнбек!
Томдарынды қолтықтап бара жатқан
Сан ұрпақтың жүрегі соғар сен деп.

---