Ақындар күнінде

Жүрегімнен тұңғыш ұшқан қарлығаш,
Аспанымда әдемі ізің қалды, рас.
Бір жыл болды, хабарың жоқ, қайдасың,
Басты сені көкірегіне қай құрдас?
Таба алмадым, бірінде жоқ бұл маңның,
Әрі ренжіп, әрі шат боп қуандым.
Ренжимін жатыр ма деп тығылып,
Қуанамын сәт бастым деп бір адым.
Жоқ, әйтеуір, біле алмадым хабарын,
Қадірлісі - ай іштен шыққан баланың!
Кеш, оқушым, айтар ма деп бірер сөз,
Жүздеріне үміттенген қарадым.
Өгей өлең өз жүрегін суытқан
Көзі бар ма көп жүрегін жылытқан?
«Құрдасымның» кемшілігін бүркеме.
Ақынмын деп жыр жазайын шыныққан.
Ақынсың деп сен айтар бол мақтанмен,
Бар ойынды ішке бүкпей, ақтар кең!
Мен сендерсіз бола алмаймын еш ақын
Ақынмын деп өз кеудемді қаққанмен.
Ақындықтың азап, шаттық - бар жүгін,
Көтермек боп шықтым жолға, ал, бүгін.
Өкінбеймін өзім отсыз қалдым деп,
Мың жүрекке тарап жатса жалыным.

1956 жыл

---