Уа, ақын

(Ю. Лермонтовқа)

Уа, Кавказ сан ғасырдың тұяғына,
Сан жылдың зулап ұшқан қияғына
Бастырып шоқтығыңды тарих тізіп,
Сақтадың талай сырлы ұяны да.
Асқарсың аспандағы айға ауылдас,
Қол созған күнге бойлап, көкке шыға.
Сұлу шың, әсем өзен, жартасыңды
Сан ақын қанат қылған қиялына.
Ақынның өрістей ме ойы аспанға,
Шықпаса қиял құсы ұлы асқарға.
Шыңынан аспанға, айға қол созбаса,
Тереңнен тебірентіп сөз бастар ма.
Теректей Қап тауынан шыққан қайнап,
Өр талант ұшты ойнақтап, найзағайлап,
Жалындап туды дағы өшті жанбай,
Қадады қара күнге сөзден сайғақ.
Сондағы түнек Ресей даласынан,
Сұмдық пен жауыздықтың жаласынан
Айтты ақын аттанарда: қоныс табам,
Сүйгенім сұлу Кавказ саласынан.
Ақынның қиялына жердің шары —
Емес пе домаланған жалғыз тары.
Өткенін, келешегін, жаңылар ма,
Мөп-мөлдір судай таза ақын жаны.
Ол сонда, жібек қанат жырын көкке,
Демонын ұшырды да келешекке.
"Мен Демон келем ұшып, келешек жұрт,
Сен ая, бауырыңа тарт, сыртқа теппе".
Деп солай Қап тауынан алды да орын
Көтеріп келешекке ақын қолын.
Мәңгілік асыл сөзден маяк соғып,
Өсем деп жатты құшып "Қаптың" жонын.
Келешек, ұлы ақынның мұнарасын,
Қалаған поэзия асыл тасын.
Жанға азық, ойға сусын ете берді,
Тоймады қанша көрсе тамашасын.

---