Балалықтың бағзы жайлауы

Шырайлы сезім жанымды менің жұпар-жарық қып
Көлбесе түтін Бақытқа мені қарық қып,
Шапанын желпіп шығатын көкем төбеге.
...Бақилық бүгін...
Иманды болғай жарықтық!..
Содан соң маңға түн келер түзеп маңдайын,
Қара шал сынды қаусыра желпіп шалғайын.
Қатқақтау жолмен тұлпарлар ақса суатқа,
Дүние қағып тұрғандай еді таңдайын.
Сыбырлап самал сыр айтқан сынды бір сылқым,
Шағылдар жақтан қоянсүйектер сыңситын.
Жөргегіне орап, бесікке бөлеп жалғанды,
Бейбіт Таң жайлы бастайтын жырын Тылсым Түн..
Ақ тазы құсап ардабын қойған жалатып,
Ай да ғаламға тұратын нұр-шаң боратып.
Тап осы Бақтың көшпейтініне сенесің,
Тап осы сәтте ұйқыға сүңгіп баратып...
Кешкен ғажаптың көресің түнде жалғасын,
Бұлбұлдар салған әннің салмағы — талға сын!
Кілең бір тәтті түстерді талмап шығасың,
Аққан жұлдыздың Сәулесін жалап алғасын!..
Таңертең баяу кісінеп қылаң құнаным,
Шашымнан иіскеп ойнайтын шұнаң лағым.
Көрген түсіммен жалғасып кетіп жататын,
Күлдіріп мені күн шымшып алған құлағым...
Сол түстің сазы Сананы түгел сиқырлап,
Тамырды бойлап ағатын жойқын күй тулап.
Көшіне мені елітіп ертіп кететін,
Төбемнен — тырна,
Тұсымнан жылқы қиқулап.
Қанаға — төзім, санаға — сезім, ұртқа тіл
Симайтын еді. —
Барлығын мезгіл құртты ақыр.
Көзімде қазір жөңкиді күздің сағымы,
Көңілде құлазып қызығы көшкен жұрт жатыр.
Балалық шақтар! —
Сезімге неткен құмыр, ә ?! —
Мен бейне қазір шараптан ада құмыра.
...Мықты ақын, бәлкім, мен болар ма едім, ғаламда,
Сол сезім түгел құйылып қалса жырыма.
Ол шақтар қалды.
Мұңымды немен бөгейін? —
Айтсаңшы жауап,
шарқ ұрып жүрген көп ойым! —
Лағыл-жас тұнған жанарыма мен не дейін?..
Сағымға мінген Сағынышыма не дейін?..
Мезгілдің Желі жұлқылап —
Қашқан Есімді,
Беймәлім жаққа барады бастап Көшімді.
...Басыңды қосып,
Өлеңнен шүлен таратам,
Бағзы Жайлауға қондырған күні Қосымды...

---