Шыдамға шақыру

Шырағым, шытынама шықшыт керіп,
Шамшылдық шараңа тұр шып-шып толып.
Шақ тұрған шерменде - шер, шырпы - шыдам,
Шарт кетер шамырқанса быт-шыт болып.
Шырқырап ара түссе Тәңір - арың,
Шырқайық, кел, ендеше, сабыр әнін.
Шырт ұят - шыныменен шатынаса,
Шырмалған шаттықпенен шаңырағың.
Шықты, деп, тағы ар шаршап, намыс жүдеп шалдықсаң,
Ширықпай ма шалыс тілек?!
Шүйлікпе,
Шымшық көзді өз ұяңа,
Шибөрі шалғайыма жабысты, деп.
Шамалы өзіңе кел аял салып,
Шырадай ойдың көзі оянса құт.
Шырылдап шындыққа ара түсе алмайсың,
Шабынды шымшыды, деп, шаян шағып.
Шырмалған шандырыңа жаман әдет,
Ши тығып насырыңа салады әлек.
Шыныдай мөлдіріне тас ататын,
Шажырқай шала туған шарана көп.
Шымбайға жүк артасың неге батпан?
Шалғайдан,
Шат шырайлы келеді ақ таң.
Шыңғыру,
Шынайылық емес, шырақ, шошқадай шекесіне шеге қаққан!
Шешердей шырмалулы бар сұрақты,
Шырай таң ар сәулесін аршып атты.
Шыңғыс шұғылаға шүпілдеген
Шығаршы шаңыраққа шамшырақты.
Бүгін көктен Тақ Сүлеймен түсті ме,
Бұл жәмиғат жазып жатыр не деп бой?
Шығып алып алда төмпек үстіне,
Керіледі сұр кесіртке кенептей.
Шырт ұйқыдан кетсе керек оянып,
Ширатылып құйрығы да тұр әлі.
Шіренеді шынтақ тап жақ таянып,
Әлдене, деп, бүлкілдейді бұғағы.
Шерсінеді шыққан ердей кезіне,
Мен де тұрмын бұл әулетке өгейдей.
Біз міскінді ілер емес көзіне,
Шындығында, мына, шіркін, не дейді, ей?..
"... Мыңыншы атам -
Жұһа деген жалмауыз!
Тауларды асап,
Мұхиттарды ұрттаған.
Ол ақырса: сияқтанып шаң - қауыз,
Жер сілкініп,
Бітеді екен бұлтқа жан!
Жүзінші атам-
Аждаһа еді айдарлы,
Жұмырына жұқ болмаған бұқаңыз.
... Мына біз де салған кезде майданды,
Шіркейлерді шімірікпей жұтамыз.
Оныншы атам - қолтырауын қаһарлы,
Батбаттардың Батпақтардың Қағаны.
Біз де билеп тұрмыз жұртты шаһарлы,
Әлжуаздау туылғанмен шамалы.
Алда төмпек - алатауым табанда,
Кім шеніме келе алады, боқ сасып.
Хан болар ем, он сегіз мың ғаламға,
Құртып тұр ғой жыландардың бопсасы.
Тап осылай шер - шежіре тарқатты,
Сұр кесіртке – алда төмпек - тақтағы.
Тек құйрығын шалып қалдым ант атты,
Шатыр етіп қара бұлттың шақпағы.
Шақпақ емес, шытыр еткен шөп екен,
Сенсіз жалғыз қалуға мен дайын ба ем?
Сенген серкем — сен едің ғой, О, Көкем!
Ізіңді іздеп табар екем қай іннен?!
Ысқырады шыңырауда дәу жылан,
Жер бетінде жалғыз қалып тұр тағы.
Жұһалар мен аждаһалар аузынан,
Аман жеткен сорлы шалдың ұрпағы.

---