Қай. Тоғызыншы вал

"Енді төзер жайым жоқ!" –
деді Теңіз тұлданып.
Жатыр еді байыл боп,
Кетті кенет жын қағып.
Өңі өрттей қабарып
Қалай ғана безбесін? —
Өз нәсілі — қара бұлт
Өз еңсесін езгесін.
Мінез қалды ақ тымық.
Қалай, сірә, күймесін?!—
Өз нәсілі шаптығып,
Өз бетіне сигесін.
Төбесінде төс ұрып,
Қыннан алып алмасын;
Ұры желмен қосылып
Төрінде ойнақ салғасын.
Ыза,
Нала,
Мұң,
Иман —
Күйінген-ді қабат кеп.
Кешегі езу жымиған
Түйілді енді қабақ боп.
Теңіз көзі қанталай
Ілді бәрін қармаққа.
Ақ кемелер жаңқадай
Ұшып кетті жан-жаққа.
 
Мұны немен өлшеме! —
демен. —
Теңін табасың. —
Айвазян көрсе де
Ұстар еді жағасын.
Әсіре айтты демегін,
Рас,
Аспан көшкен жоқ.
Бірақ бей-жай Әлемің
Кетті астаң-кестең боп.
Шоқтың күлге көмілген
беті демде ашылып. —
Шағалалар
Жел үрген
Ұшқын құсап шашылып.
Әр толқынның жалында
Қазір мың-сан пері жүр.
Қой, көңілім, қағынба,
Қайығыңды кері бұр!..
Жақпар-жақпар тастар да
Шыдады әзер тістеніп.
Балық біткен аспанға
Ұшып шықты құс болып.
Кәрлі теңіз мінезі
Шығарды үнді үнге ұрып.
Мылқау балықтың өзі
Жібергені-ай шыңғырып!
Көз жарқ етіп,
кетіп өң,
Жетті даусы жалғанға. —
Бетпақ таудың бетінен
Салып келіп қалғанда.
Сарыны естен тандырып,
Баса алмады арынын.
Қара бұлттың қан қылып
Қарнап алды қарынын.
Қабырғасын күйретіп,
Болды әлемет күрт тіптен.
Ішектерін сүйретіп
Безіп берді бұлт біткен...
Өз ырқына көндірмек
Болудағы мақсат не? —
Аласуан жел жым боп
Тынши қойды әп-сәтте.
Түбі қайыр, — демеп пе ем, —
Секілденіп қос ғашық;
Теңіз бен көк кенеттен
Шыға келді астасып.
Қайранмын бұл мінезге,
Өтпегендей түк те ұрыс;
Дүн-дүние лезде
Бола қалды тып-тыныш.
Көк жүзінде қайтадан
дірілдейді ұяң ай.
...Балапанын шайқаған
Теңіз енді ұядай.
Қысылғандай демігіп
Қылығына жаңағы,
Толқындардың еріні
Өбеді еппен жағаны.
Жұлдыз — ине жасуы,
Салды нұрмен кестені...
...Тереңдіктің ашуы
Сыртқа шықса өстеді!..

---