Өлең, жыр, ақындар

Жылан мен қозы

  • 08.08.2019
  • 0
  • 0
  • 1149
Жатты Жылан астауда,
Бар өмірге ол қас еді,
Жүрегі де тас еді,
Ой болмайтын өшпендіктен басқа онда.
Келді жақын Қозы суға қанғалы,
Жылан жайлы есіне де алмады.
Шаққан кезде Жылан төгіп тез уын,
Басы айналып, көзі тұнды Қозының.
Қаны қайнап, батып бұлдыр тұманға:
«Жазығым не?» – деді әрең Жыланға.
«Кім біледі, жеттің бе әлде тез жүріп,
Өлтіруге, – деді ысылдап Жыланың, –
Сақтық үшін кейде осылай қыламын».
«Жоқ!» – деп Қозы табанда өліп кетті көз жұмып.
* * *
Жүрегі тас, кеудесі көр, бос тіпті,
Сезбегендер махаббат пен достықты,
Барлығына қаскөйлікпен қарайды,
Өзгені де тап өзіндей санайды.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Ауырады жүрек

  • 0
  • 0

Ауырады жүрек болған соң жүрек,
Кеудеге келіп қонған соң жүрек.
Ақылды қанша болса да адам,
Жүрексіз қалса, соншама надан.

Толық

Молда мен балда

  • 0
  • 0

Бір Молда болды борсықтай,
Шекесі томпақ торсықтай.
Базарға бірде барды ол,
Айнала көзін салды ол.

Толық

Сарқырама мен бұлақ

  • 0
  • 0

Сарқырама жатты ағып, шағылысып шуаққа,
Емдігі бар қастерлі былай деді Бұлаққа
(Тас астынан шылжырап жайлап қана ағатын,
Бірақ, оның аты шыққан емді деп):

Толық

Қарап көріңіз