Өлең, жыр, ақындар

Жылан мен қозы

  • 08.08.2019
  • 0
  • 0
  • 1036
Жатты Жылан астауда,
Бар өмірге ол қас еді,
Жүрегі де тас еді,
Ой болмайтын өшпендіктен басқа онда.
Келді жақын Қозы суға қанғалы,
Жылан жайлы есіне де алмады.
Шаққан кезде Жылан төгіп тез уын,
Басы айналып, көзі тұнды Қозының.
Қаны қайнап, батып бұлдыр тұманға:
«Жазығым не?» – деді әрең Жыланға.
«Кім біледі, жеттің бе әлде тез жүріп,
Өлтіруге, – деді ысылдап Жыланың, –
Сақтық үшін кейде осылай қыламын».
«Жоқ!» – деп Қозы табанда өліп кетті көз жұмып.
* * *
Жүрегі тас, кеудесі көр, бос тіпті,
Сезбегендер махаббат пен достықты,
Барлығына қаскөйлікпен қарайды,
Өзгені де тап өзіндей санайды.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Ай

  • 0
  • 0

Тынық түнде төбеңде
Төгіп тұрар ай нұрын.
Тұнық көлдің төменде
Тербетеді айдынын

Толық

Мұзайдын

  • 0
  • 1

Алматы керемет қала ғой,
Алатау айрықша дара ғой.
Көрікті жерлері жетеді,
Бірінен біреуі өтеді.

Толық

Бұл өмірде көремін деп көп қызық

  • 0
  • 0

Бұл өмірде көремін деп көп қызық,
Алыппын ғой уақытты өткізіп.
Азды-көпті жазғаныммен тірлікте
Айта алдым ба ойларымды жеткізіп.

Толық

Қарап көріңіз