Өлең, жыр, ақындар

Жылан мен қозы

  • 08.08.2019
  • 0
  • 0
  • 1190
Жатты Жылан астауда,
Бар өмірге ол қас еді,
Жүрегі де тас еді,
Ой болмайтын өшпендіктен басқа онда.
Келді жақын Қозы суға қанғалы,
Жылан жайлы есіне де алмады.
Шаққан кезде Жылан төгіп тез уын,
Басы айналып, көзі тұнды Қозының.
Қаны қайнап, батып бұлдыр тұманға:
«Жазығым не?» – деді әрең Жыланға.
«Кім біледі, жеттің бе әлде тез жүріп,
Өлтіруге, – деді ысылдап Жыланың, –
Сақтық үшін кейде осылай қыламын».
«Жоқ!» – деп Қозы табанда өліп кетті көз жұмып.
* * *
Жүрегі тас, кеудесі көр, бос тіпті,
Сезбегендер махаббат пен достықты,
Барлығына қаскөйлікпен қарайды,
Өзгені де тап өзіндей санайды.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Шабан мен жолаушылар

  • 0
  • 0

Күн төбеде зілдене,
Жүк артып бай үйіменен,
Төрт ат жеккен күймемен
Тырбанды.

Толық

Сарқырама мен бұлақ

  • 0
  • 0

Сарқырама жатты ағып, шағылысып шуаққа,
Емдігі бар қастерлі былай деді Бұлаққа
(Тас астынан шылжырап жайлап қана ағатын,
Бірақ, оның аты шыққан емді деп):

Толық

Арина

  • 0
  • 0

Аңсаған арманым, Арина,
Ырзамын өмірде барыңа.
Кездестім өзіңмен мен алғаш
Көрікті көктемнің таңында.

Толық

Қарап көріңіз