Өлең, жыр, ақындар

Бай мен ақын

  • 08.08.2019
  • 0
  • 0
  • 1020
Зор Байменен соттасты Ақын саналы,
Зевске әрі жалынды ол жақта деп;
Бұйрық жетті тез келіңдер сотқа деп.
Келді: бірі – жан арық,
Киімі де шамалы;
Бірі – маңғаз, кигені кіл бағалы.
«Есіркей гөр, әміршісі Олимптің,
Қолыңда от та, жарық күн! –
Деді Ақын, – не кінәм бар алдыңда?
Жастан бақыт бұрмай қойды мойын да,
Еш нәрсем жоқ, бар байлығым бойымда:
Тек қиял мен ойымда;
Мына мырза, ал мұнда,
Ақылсыз-ақ саған жақын жайғасқан.
Қоршайды жұрт ұқсап бейне шалғынға,
Молшылықтан бар денесін май басқан».
«Не керегі бар оның?
Сенің жырың ғасырлар ел жүрегін жылытар, –
Деді Юпитер, – ал оны
Шөбере емес, немересі-ақ ұмытар.
Өзің ең ғой бұл даңқты таңдаған,
Ал, мен оған байлық беріп алдағам.
Бірақ, сенгін, шындықты болса аздап аңдаған,
Ақыл кіріп және де бір мезетке өзінше,
Алдында бір бейшара екендігін сезінсе,
Сенен гөрі көбірек күңкілдер еді ол маған».



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Мен кіммін?

  • 0
  • 0

Арамдарға мен араммын,
Сараңдарға мен сараңмын.
Жамандарға мен жаманмын,
Өйткені, мен де

Толық

Қызғаныш деген көк төбет

  • 0
  • 0

Қызғаныш деген көк төбет
Ішіңе кіріп ұлиды, ә!?
Жүректі бөлсе төрт бөлек,
Көңілің, сірә, жыли ма?

Толық

Күншіл көкек

  • 0
  • 0

Көктем күні болғанда,
Көкек жүрді орманда.
«Кө-кек, кө-кек, кө-кек!» – деп,
Тынбады бip секектеп.

Толық

Қарап көріңіз