"Қауырсын"

Ауылда өстім ,асыр салып күн кешкен,
Құшағында қозы-лақтың бірге өскен.
Бала болып талай мәрте қызықпен,
Ойнап жүріп от басып ек білместен.

Көктем кезі жылғалардан су өткен,
Көкте құстар бірі артынан бірі өткен .
Кіріп-шығып жүруші еді қораға,
Қарлығаш құс шыбын жаны шыр еткен.

Бұзық болдым көп ұяға қол сұққан,
Талай құстың үйін бұзып,қаңсытқан.
Мен балшықпен ойнаушы едім қарлығаш,
Ұя жасап алған екен балшықтан.

Қора жаққа кірдім мен де тығылып,
Жанарымнан байқалмады жылылық.
Балапанын көремін деп құлаттым,
Ұясына салып кеттім жүгіріп.

Келесі күн ұя іздедіп ерте кеп,
Бір аяныш жігерімді өртемек.
Қанаттары қатаймаған бір құсты,
Қанатынан қиған екем ертерек.

Бір жыл өтті барлығында түсіндім,
Өкінумен қынжылғаны-ай ішімнің.
Қайта барып сол ұяға қол сұқсам,
Қауырсынын сипап қалдым құсымның.

Оралмады құсым қайта бағынан,
Қалай ғана ол кінәдан арылам.
Енді келмес,келмейді де құс қайта,
Қауырсынын қолыма алып сағынам.

---