Сүреңсіз шақ

Қара жерге шаруаның тері сіңіп,
Жомарт күзден күтетін ел іші үміт...
Сарала жапырақтар жоғалыпты,
Кеткен-ау қарашаның желі ұшырып.
Күз кетті, етіп бізді қысқа аманат,
Қайтеміз қысқа күнді күстаналап.
«Өмір-ай!», – деп, қарт әкем күрсінеді,
Терезеден телміріп тысқа қарап.
Өзімен бірге әкетіп досты уақытсыз,
Барады тағы бізбен қоштасып күз.
Тәнін алды қара жер құшағына,
Жары қалды артында жас, бақытсыз.
Енді бүрін жарғанда шыбықтан гүл,
Әкетті қапияда жұлып тағдыр.
Жазы бітіп, бір сәтте қыс келетін,
Өмір деген осы екен, құрып қалғыр!
Көктемде қыраттардың төсінен гүл
Көктесе, қурар күзде есіл өндір...
Білмеймін, маған мүлде ұнамайды,
Тірліктің нүктесіндей осы мезгіл.

---