Ағатайым (М.Мақатаевқа арнау)

Бұл әлемге жүрегім бағынбайды,
Сыр шертейін онда мен ақын жайлы.
Осы сөзді естісем алғаш ойға
Мұқағали ақыным жақындайды.

Ішкі сыры құпия құбылған,
Талай сәтте сүрініп, мың жығылған.
Өмір деген алпауыт дүрбелеңде
Мұзбалақты жоқ еді жан ұғынған.

Суреттесе сөзбенен тірілетін,
Ғажайыпты көрініс көрінетін.
Бұл не деген құдірет, «О,Жаратқан!»
Ақтаруға сырларын жүгінетін.

Өмірдің ащысын көп татқаннан ба?
Әлде көктен жұлдыздар аққаннан ба?
Шын жүйрік боп көрінді бір мен үшін,
Басындағы бақ емес бап шапқанда.

Ақынның жоқтығынан көп күрсінген,
Адамбыз ғой өмірді кеш түсінген.
Сағыныштың лебін басу үшін
Келе жатыр ұрпақтар «өз ізіңмен»

Кейбіреулер көре алмай адастырған
Жолды қайта жаңғыртып, жалғастырған.
Сол ұрпақтың бөлшегі болам мен де
Аңызбенен тараған Анарыстан.

Сұрағым көп әлі де таусылмаған,
Бүкіл сыр мен ойларың тосын маған.
Күн көзінің сәулесі қарайтұғын
Шыңы биік заңғарлы таусың маған.

Мұқағали ақыным, ағайтайым,
Арқаладың қуаныш, қайғы, уайым.
Өлең сөздің серігі бола тұра
Өзің жайлы қалайша жақ ашпайын.

Дара салған жолыңды мен де қуып,
Бүркіт болып тауыңда қарыштайын.
Шабыт келіп тұрғанда осы кезде
Өлеңімді арнау ғып бағыштайын!

---