Тайжарыс

Жиған тәмам баланы,
Міне, бәйге алаңы.
Алағызған, толқыған
Көңілдің көп алаңы.

Ақылымен атамның,
Нағашымнан бата алдым.
Түйіп тайым кекілін,
Мәреге де тақалдым.

Атшы айқайлай: «Шүу!» - деді,
Тайым желдей гуледі.
Артта қалды көп тұяқ
Тасыр-тұсыр дүрмегі.

Алға шықтым үзіле,
Қарап қоям ізіме.
Арқан тастам өзгелер
Келеді, әне, тізіле.

«Шүу, жануар, шүу!» - дедім,
Желдей есе гуледім.
Нағашы атам сыйлаған
Бәсірем ғой бұл менің.

Аламанда - сынар бақ,
Оза түстім шығандап.
Мерейімді тасытты
Мінген тайым тұмарлап.

Қозып арқам, делебем,
Зулап өттім сөреден.
Тегін тайын бермепті
Нағашы атам – көреген!

---