Мұнара жайлы бір аңыз

Зу етті жебе,
Су етті жүрек
Басталды тағы қан майдан.
Қарсылар келіп,
Қақпаңа төніп,
Қақырата соқты маңдайдан.
Қаланың ішін даң қылып,
Қақпаның ішін шаң қылып.
Қарақшылық пен қандылық,
Найзаның сүйір ұшына,
Нәмәрттігіңді алды іліп.
Кеудеңді халқым, кек керіп,
Жүрекке намыс тұнғанда.
Қырғынды бастан өткеріп,
Қарақшылардың қан басын,
Қанжығаларға бөктеріп,
Қайратты шыңдап тұрғанда.
Алпыстан асқан ақсақал,
Айнымай қалған өзінен,
Алты жасар бала көзінен,
Азаматқа тән от көріп,
Беріпті дейді батасын:
«Жап-жасыл менің өркенім,
Қолыңда сенің ертеңім...
Кішкене сәби кезімде,
Мен де өзің сынды ерке едім,
Киырдан келген қыңыр жау,
Балалығымды өртедің,
Сол жайлы саған, сүйіктім,
Қайғылы сырлар шертемін...
От көрдім балам, көзіңнен,
Туында темір төзімнен.
Халқыңды сүйсең қалтқысыз,
Айырылмас ол да өзіңнен.
Қиындық көрдік көптеген,
Қайғы жоқ біздер шекпеген.
Жалғыз жүріп жол тапқанша,
Адасқаның жөн көппенен.
Іңгәләп келіп бекіген,
Ана-Жер Ана бетінен.
Кетерміз...біреу көтермей,
Сілтеме қылыш өтінем...
Байлық пен даңққа құмартып,
Алдамшы арман мұнартып.
Адасып талай жүрдік біз,
Қайғы мен бойға мұң артып.
Айтарым саған, аяулым,
Қанданып келген бақыттан,
Терменен келген мың артық.
«Қапыда соқан жау жаман,
Шешімін таппас дау жаман».
Санаңды улап, сапырма,
Сапымен келген олжадан.
Құлқыны тоймас құл болсаң,
Құрып кеткеннен сол жаман.
Қызғанба, жұрттың Ай, Күнін,
Қызғаныш артар қайғы, мұң.
Жадыңда сақта, жәдігер,
Халық пен намыс байлығың.
Атаның жолын бақтай көр,
Ананың сүтін ақтайды ер.
Азаматы болам дер болсаң,
Халқыңды мәңгі сақтай гөр.
Адалдық туын көтерсең,
Аузына алып, мақтайды ел.
Алдыңа келсе ақсақал,
Арғымақ атын шаппай бер.
Ол күнге енді барашақ,
Емеспіз біздер қарасақ –
Кінәлап, қанды күндерге,
Түкірмесе екен болашақ.
Кінәләй берші, атаңды,
Халқыма басты иейін,
Бердім мен саған батамды,
Маңдайыңды әкел, сүйейін...»
Балаға пірдей сыйынып,
Қарт сарбаз әлгі қиылып,
Жамағат жұрттың алдында,
Баланың аппақ бетінен,
Сүйіпті дейді иіліп.
Көзінен қарттың кетіпті,
Моншақтар мөлт-мөлт құйылып...
...Өмірден ол қарт өтіпті,
Бақытты күндер жетіпті,
Әлгі ұл елге басшы боп,
Тамаша тағлым етіпті:
Ұстаның бәрін жинап ап,
Тұрғызған зәулім ғимарат,
Ғимарат – биік мұнара.
«Бабалар айтқан шындықтың,
Аналар берген ақ сүттің,
Айғағы болсын – мұнара.
Бабалар жатқан жерлердің,
Еңіреген ел деп ерлердің,
Байрағы болсын – мұнара.
Қан көбік жұтқан халықтың,
Жазылмай қалған тарихтың,
Белгісі болсын – мұнара.
Зұлымдықтарды таптаған,
Әділдіктерді мақтаған,
Ел күші болсын – мұнара.
Диханның қанын төккеннің,
Арқалап қарғыс өткеннің,
Күйрегені бұл – мұнара.
Халықтың бермес тыныштық,
Қан тамған қайқы қылышты,
Сүймегені бұл – мұнара.
Кетпесін елдің шырықы,
Ұрысты ел, сірә, сүйіп пе?
Ата-бабалар рухы,
Биіктей берсін, биіктей!
Елдігін елдің қорғаған,
Арманда кетті көп қыршын.
Мұнара – жерде орнаған,
Әділдік туы боп тұрсын!
Пұшпағын туған жерімнің,
Баспауы үшін жау етік.
Азаматы әрбір елімнің
Тасынан тұрсын тәу етіп».
...Етене болып ер ісі,
Бақытқа тұнды ел іші.
Асқақтап тұрды аспанға,
Мұнара – шындық жеңісі.

---