Өлең, жыр, ақындар

Монологтар

  • 02.05.2020
  • 0
  • 0
  • 4077
Пәк сезімдер – тамырларға таралған,
Бұл жүректе болмас тамшы арам қан.
Мен – Бақыттан, Бақыт менен жаралған,
Қос бұтамыз бір түбірден нәр алған.
Сондықтан да, сондықтан да, жер, сенен.
Фонтандай боп атып шыққан тентек ем...

О, туған жер, қасиетті топырақ,
Бұталарың кеудемде тұр қалтырап.
Күзгі күннің қабағы боп шытынам,
Жазғы күннің жанары боп жарқырап.

Күрек ұстап үйренсе де қол мына,
Жат болмады мылтық пенен домбыра.
Кейбір күндер тастап жатса мол мұра,
Кейбір күндер күл тастапты орнына.

Жаңа үмітпен нұрланды қыр, атып таң,
Күнді күтпен төсегімде жатып паң.
Ұяламын ұйқым үшін уақыттан,
Қырсық жасап алмайын деп Бақыттан.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

О, туған жер, өз деміңді бір алған

  • 0
  • 0

О, туған жер, өз деміңді бір алған
Сеземін мен таңғы сұрғылт мұнардан.
Бір басылып, бір шыққандай, көкірегің
Шоқалдар мен бұталардан құралған.

Толық

Көкпеңбек, жер де көк, көк те көк

  • 0
  • 0

Көкпеңбек, жер де көк, көк те көк,
Көңілдің шыңынан қарғыды үн.
Табиғат анаға өкпе жоқ:
Бір түске бояпты барлығын.

Толық

Сол үйде

  • 0
  • 0

Сенде менің үмітім бар бір мысқал,
Талабым бар өрден-өрге тырмысқан.
Ес білмеген, естілмеген күй де көп,
Нота-сызықтарға қонған үймелеп.

Толық

Қарап көріңіз

Басқа да жазбалар