Татьянаның қырдағы зары

Татьяна Невадовскаяның рухына

Татьяна!
Сенің төккен көз жасың,
Қатал тарих,
Тас жүрегін қозғасын,
Тамшысынан,
Ащы тағдыр тұзындай,
Ауыр емес,
Ажал оғы қорғасын!
Тар үңгірдің
Түбіндегі
Дірілдеген шырақ бұл,
Қыр астында
Күңіренген
Қыз зарына құлақ түр,
Қалай?
Неге?
Мұнша қазақ
Қырылды деп бір сәтте,
Орыс қызы Татьяна,
Орыстардан сұрап тұр!
Ен далада,
Көшпендінің
Көшін теріс бұрған кім?
Етігімен қанды кешіп,
Шылым тартып тұрған кім?
Тығырыққа тіреп түгел,
Сыпырып ап бар малын,
Қазақтарды,
Өз жерінде,
Миллиондап қырған кім?!
Бұл сұрақтың берілген жоқ,
Әлі түгел жауабы,
Кімге, қане,
Қыршындардың,
Құрбандардың обалы?
Момын елдің,
Таусылғанда амалы,
Темір заман,
Озбыр күштің
Тапап өткен табаны.
Қалай,
Неге,
Не үшін мұның барлығы ?
Орталықтың,
Комитеттің,
Өкіметтің жарлығы ?..
Міне, солай,
Бар қазақты
Бір уысқа сыйдырған,
Атаң айтқан,
Сұм заман деп,
Дүниенің тарлығы!
Шырылдаған,
Қырылған жұрт,
Шыға алмаған тұйықтан,
Мәскеудегі,
Мас кеуделер,
Мұртын сипап,
Күліп қойған миықтан,
Дүрілдете берді ғалам,
Түк болмаған сияқты,
Күңіренген кең даланың,
Күйінішін кім ұққан?!
Татьяна...
Пушкин...
Абай...
Бұрын қырда ән салған,
Орыс әнін
Қалың қазақ
Өз әніндей тамашалап,
Тамсанған,
Мың тоғыз жүз
Отыз екі...
Заманында советтің,
Татьяна зар еңіреп,
Жапан түзден
Жер жаһанға жар салған!
Сұрқиялық,
Сұм саясат,
Судай төгіп қаныңды,
Қатігездік,
Құлағына,
Қыстырды ма зарыңды?
Өзіңе сен,
Есіңді жи,
Беліңді бу, аңғал ел,
Қара құйын қайта соқса,
Біреу сенің
Алып қалмас жаныңды!
Қыр астынан уілдейді,
Өзекті өртеп жыр –дастан,
Күрсінгендей, бұлтқа оранып,
Тұнжыраған мұңды аспан...
Орыс қызы Татьяна,
Орамалы желбіреп,
Орман кезіп жүргендей,
Даладағы қазағымның,
Қайғысына үн қосқан!

---