Қоңыр

Иштван Қоңыр Мандокидың рухына

Дәуренін сүріп,
Береке тауып Дунайдан,
Жүрсе де қыпшақ,
Далаға қарап мұңайған,
Мажардың сырын,
Бабаның жырын іздеген,
Мадиярлардан,
Мыңжылдықтардан, мың айдан.
Даладан ескен,
Самалмен жеткен Дунайға,
Жусанның иісі,
Батырып терең мың ойға.
Сыздатқан жанын
Сауалдың іздеп жауабын,
Қол созып өсті,
Арманшыл Қоңыр Күн, Айға.
Әуен де қоңыр,
Әулие Қоңыр,
Қоңыр күй,
Қоңырау емес,
Қоңырлау неге көңіл күй?
Бабадан қалған
Сабырлы сарын, сазыңды
Басады неге,
Даңғаза даңғыр тобыр би!?
Қол созған бала,
Тізбегін көздеп шыңдардың,
Ойына бойлап,
Мән беріп оны тыңдар кім,
Қоңырдың жанын,
Жасынан буған қоңыр мұң,
Аруағы шығар,
Айналып қонған ғұндардың!
Қиялы жүйрік,
Ғаламды кезіп, құс қуған,
Заманнан бәлкім,
Ертерек, әлде, кеш туған,
Іш тарта берді
Кешегі көшкен жұртына,
Іштуан Қоңыр,
Ішімнен шыққан,
Іш туған!
Қанына тартып,
Қазақтың тілін үйренді,
Жанына тартып,
Оңайша қызға үйленді,
Қобыздың үнін,
Абыздың мұңын сағынып,
Қырларды кезіп,
Даладай қоңыр күйге енді.
Сан ғасыр тұнған,
Сағыныш қандай, құштарлық,
Шығармай сыртқа,
Шыдаған ата ұстам ғып,
Аманат алған,
Қоңырды келсе түсінгің,
Туған жер үшін
Таулардан асқан құстарды ұқ!
Өтсе де жылжып,
Қаншама жылдар, қаншама ай,
Ақыры жетті,
Даланы қыпшақ аңсап-ай,
Жусан мен қымыз...
Тынысын ашып киіз үй,
Домбыра тыңдап,
Тыныштық тапты жан сарай!
Даладан ұшқан,
Қоңыр қаз дауыл шайқаған,
Айналып келіп,
Далаға қонды қайтадан,
Жусанын іздеп,
Жылаған жанды ұғар ма,
Жусанды таптап,
Жосыннан аттар майтабан.
Жер-көкке сыймай,
Жөргегін жүрек іздеді,
Ақтарып кітап,
Сарғайған көне тізбені,
Мәңгілік мәнге
Жеткендей мұңды Мандоки,
Атамекенін,
Тамырын тауып түздегі!

---