Өлең, жыр, ақындар

Ай

  • 12.07.2020
  • 0
  • 0
  • 3832
Түпсіз дүние,
түбің толса,
мен ертең,
Келмес жаққа жан сәулесін жөнелтем.
Ай толғанда күрсініп қап көкірек,
Сүрінгенде күрең түсті көлеңкем.
Мен — тірі жан,
ол тірі жан — тәні гүл,
Табысып ек, сәтсіз болды бәрібір.
Өз басымдай көруші ем ғой мен оны,
Көз жасымдай тамып кеткен сары нұр.
Ай толғанда басым байлап пәлеге,
Жан ауырып, жалғыз қалдым және де.
Толған Айдың толқынынан көрдің ғой,
Менің демім өрт шарпып тұр әуеге.
Мен сезбеген ішінде бір күнә қап,
Мазаңды алса пәк махаббат кінәлап,
Басымдағы Айға тигіз ерніңді,
Көктегі Айға мінәжат қып, мінәжат!...
Түн ортасы...
Түннің түріп түндігін,
Жұлдыз ақты. Анау жұлдыз кімдікі...
Түптің-түбі біз жолығар нүктеміз,
Көктегі Ай мен жердегі Айдың кіндігі.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Қазанама

  • 0
  • 0

Сұм ажал адырнасынан
кімдерді байлап атпаған,
Қорамсақ толы сұр жебе
кімдерге әлі сақтаған?

Толық

Тарихтың кім кетпеген тақымында?!

  • 0
  • 1

Тарихтың кім кетпеген тақымында?!
Бек сенген мақсаты мен ақылына.
Хан Кене бір күндері жаушы салды,
Ботпайдың бетке ұстаған батырына.

Толық

Сүйінші

  • 0
  • 0

Өмірге рұқсат берілді!!!
Жарық дүние дидарын —
Екеуімізге бірге жазды көруді.
Менде дос көп, сенде жау жоқ (әдемі).

Толық

Қарап көріңіз

Пікірлер