Өзек

Жаратушы сен едің,
Жаралушы мен едім.
Ақылыңа ой жетпей,
Әлі адасып келемін.
Автор

Бір ібіліс, бір періште, бір Құдай,
Бір жүрекке қалай сыйған, құрғыр-ай.
Көнбес болсам көксеуіне Алланың,
Жазылмауы керек еді жыр бұлай.
Құдайыма құлдық ұрып күні-түн,
Жағып қоям періштемнің үмітін —
Айырылып кетпеуі үшін арнадай,
Өзім менен өзегімнің жігі тым.
"Пенде деген екі өмірге келмейді,
менің жолым — ең ізгі жол, сен" дейді.
Есер тәнім сайтан айтса, естияр
Періштеме көткеншектеп, көнбейді.
Періштем жүр орын таппай қонарға,
(Адам тәні осынша нас болар ма?!)
Өз дегенін істеткізбей қоймайтын
Әйел сынды.
Сайтанға ерсең, сор ол да!
Қарабет боп көп алдында тұрғандай,
Тауқыметті тағдыр еді бұл қандай!
Адамнан да, Алладан да қорыққан қор,
Иманыңа өрмекші тор құрғандай.
Пиғылыма сайтан ісін қолдатып,
Сан адастым көкке көшер жолда тік.
Ібілісті періштеме жеңдіріп,
Қайта алсам ғой. Сол — бақыт!
Сорабынан жаңылысқан құлжадай,
Түк айта алмай, тәмам болар жыр... (сор-ай!)
Өнбес дауға қазылық қып ғазиз жан,
Екі оттың ортасында тұр солай!
Қарсы тұру қиын, рас, Құдайға,
Дегенменен, жасау керек бір айла.
Бұл дүниені менше сүйгіш жандар-ау,
Не істеу керек мұндайда?!
Мен кетер жақ — Жерге-дағы таңсықтау,
Болғаннан соң, шың-куз өксіп,
қаңсып бау —
Аспан келіп қолтығымнан демеді,
„Уһ" деді де, жан шықты-ау.
Бұлдыр-бұлдыр, бұлдыр мұңға міңгесіп,
Мұнар күннің маңдайынан нұр кесіп,
көкті қайтем?!
Жерден опа тапқам жоқ,
Күтпе мені, „Мен" бармайтын бір тесік.
Кебіні — тұл,
қан, сүйегі, тәні — нәт,
Жасыл жерге жарықтық ем жаны жат.
Жеті шелпек таратыңдар дәл бүгін,
Менің „Менім" ортаңда жоқ — Аруақ!
Сеніскен дос, сүйген жарым — Тәңірім,
Жыға алмадым жаратқанның әмірін.
Бағыт сілтер бода-бода жырларым,
Мені аңсасаң — мекенімді, жарығым!

---