Ақырзаман. Алматы

Жатыр еді кенеттен (дала тымық!)
Алатаудың басынан қан атылып,
Түйдек-түйдек шудадай бұйраланып,
Нөпір тасқын ұмтылды қалаға тік.
Құз кұлатып, тау бұзып — жағалай кеп,
Селге жем боп қойтастар, қарағай көп,
Жан-жағыма алақтап қарай берем,
Ес алдырған есалаң баладай боп.
Қамын ойлап тантыма қара бастың,
Тірлігінен, түбіңнен ал адастың.
Жұғып кетіп барады кездескенін,
Аласұрған аждаһа — қара тасқын.
Пендеге аз болғандай мұнысынан,
Зевстің от шашқандай уысынан.
Ашыған қамырдайын лава лықсып,
Жұмыр жер шоқ лақтырды қуысынан.
Бас түгіл балағына барғызбайтын,
Бұлтқа да етегінен шалғызбайтын
Қирады Алатаудың шың-құздары,
Қара жер — қолдан түскен
қарбыздай-тын.
Орысың, Қытайң да ағылмайтын,
Қазақтан басқа халық сағынбайтын.
Алматы Алла әмірін қабвіл алды,
Батырдай басын беріп, бағынбайтын.
Жатқан ел етек-жеңін кеңге беріп,
Шаһарві шаһит болды жерге еніп.
Кеңістік көмейінде тозаңдатып,
Бір нәрсе бара жатты дөңгеленіп.
Құдайым, қуат бар ма күшіңе тең?!
Пенденнің ойы азды, ісі — бөтен.
Ақсарбас айтпаймысың ақыныңа,
Алматы, аман-сау тұр, түсім екен!
Таң алды, сондай қаралы,
Жұлдыздар сөніп барады.
Ұлғайтып ұмыт наланы,
Бүгінгі күннің қабағы.
Шапақтар шаршап қалғандай,
Шашырар науқас армандай.
Болашақ күнге қамданбай,
Телміріп тұрмын, таңданбай.
Бояулар баяу сырғиды,
Ұқтырып жұмбақ бір күйді.
Кекілі Күннің қылтиды.
(Кім сүйді, бүгін кім күйді?!)
Жұртқа бөлер жанымдағы жалынды,
Мен — диуана, даңқы жоқ дарынды.
Аймен ділдес, нәзі бөлек, нәресте — Ой,
Сен сарқыдың одан қалған барымды.
Шапағат пен махаббатқа жарымай,
Қаңғып жүрмін (жазығым не, а, Құдай!),
Ұйпа-тұйпа шашы сынды Сағдидың,
Астан-кестең тағдырымды танымай.
Құдай іші пысқаннан соң, ғаламды
Жасай салып, ойыншық етті-ау адамды —
Кеңістікпен келісімге келмейтін,
Бір сұлуға сұқтандырып санамды!
Тебіреніп теңелсе де төңірек,
Бір аяулы арман қозғап қаныңды
Білген сайын өмір мәнін көбірек,
Неге осы кем сүйесің жаныңды?!
Қасірет пе, әлде үміті пенденің
Жан құштары жүрекке мұң құятын?
Арманның абайсызда өлгенін,
Әйгілемей, бүгіп қалар ұятың.
Көрге кірер қай бір күні сүйегі,
Тіршіліктің қай пендесі армансыз?
Өлге-өлгенше табылмайтын бір емі,
Жалған, рас, жалғансыз!
Жоқтан өзге жоқ, адамға жылайсың,
Жүрегіңе сызат түсер, құлынып.
Жоққа келіп жоқ нәрсені сұрайсың,
Төгіледі шырының.

Мен де іздеп арып-талып, құлағам,
Түсінбейді деп пе едің,
Абыройы, ары нәби күнәдан,
Ботақаным, сөкпегін!
Жүрегінің басына у жиылса,
Қиын шығар кімге де.
Қайта оралар Тәңір-төрем бұйырса,
Ешкімге де үндеме.
Көресің ғой, ұмытылар ертегің,
Бұл жұбату қазір саған керексіз.
Мен де қанша өзегімді өртедім,
Бұл дүниеде - дерексіз.

---