Ескі жер

Бір толқып, өксіп жылап ап, желменен
кеулеп,
Өткінші бұлттар үркіп келеді өкшелеп көктем
қуалап,
Өртеніп барады өлең кернеген кеудем,
көктен құлаған.
Ой - һой... айтарым көп еді... өкпелі
Ай жайлы...
Отармен өріп, өрік көл көшеді, ұза-а-ақ ой
қаптап!!!
Ботаның боздауы –
Қорқыттың нотасын көкке
байлайды,
Қозы-лақ жамырап, бұзау ойнақтап!
Сағымды-ай!
Бұла маусымды тұрасың қалай қатты
сағынбай!?
Даусымның жыртығын жамап шіркін,
бұлақ аунайды,
Жанымның күмбірлі шабытты шағындай!
Жуаның бүріне сақтап кетсем бе,
мына жайлауды...
Жайлы ымыртта айдынға шылаған
сары майды ұрттап ап,
Мұрты күйген бұлт байғұс қайқаңда
майпаң қағады!
Аттың ізіне жұлдыздар құлайды,
Ай жұмыртқалап,
Арай қалғиды жайлап байтаң далада...
Мен үшін кең іргем, тегімнен кере-е-мет
күзеу!
Кенішімдемін жұпар жусанмен, самалмен
қауышып!
Ескі желіде ең ғажап үн...
Елең еткізер!
«Қарғам-ау!» - деген анамның дауысы!

---