Сыр

Сарғайған сағынышқа шарасызбын,
Сыздайды іш, сылып тастар жарасызбын.
Сазымен домбыраның шертемін сыр,
Сабына шағым өтпес санасыздың.
Жыртылған махаббаттың бейне жыры,
Елестер Сары-Арқаның кейде қыры.
Аңсамас жастық шағын пенде бар ма,
Кей кезде бірдің сыры – мыңның сыры.
Сөзді ұқпас дос-дұспанның кереңінде,
Зердемнің менің жауым тереңінде.
Алысып өмір-бақи өтемін мен,
Көз жетпес, жеңбеймін бе, жеңемін бе?!
Мен жырдың аштым бетін қырық жасымда,
Күндеді тете інім де, құрдасым да.
Олардан көп күйіндім, көп сүйіндім,
Болармын мұндасың да, сырласың да!
Ұйқысы қанып тұрған бейне тұлпар,
Жарыстың ұзағына көңілім іңкәр.
Олжасын, қызғанбайын, алсын жұртым,
Өзімнің пешенеме пейілім тар.
Сақтаған сансыз жылдар шарапқа ұқсас,
Өлеңім шала-шарпы етеді мас.
Мен қуансам, ән шырқап, шаттанарсың,
Мен мұңайсам, көзіңе іркілер жас!
Ақында өлім – екеу, өмір – жалқы,
Егізі қалса сыңар, білер халқы.
Тарихтың тіліп алған таспасындай,
Сорғалап, сонарлы із боп жатады арты.
Шалқыған қараңғыда айдай аян,
Мен Қозы-Көрпешпін де, өлең – Баян.
Қодардай қызғаншақта қанжар бар деп,
Мен қалай-махаббатта серттен таям?!
Баяным, мен болсам мерт,
сен өлмеші,
Жамылып қара шәлі көлеңдеші.
Үміттің жетім қалса балапаны,
Бүркіттің баласындай кемелденші!
Кеш бастадым өлеңді, бітірем кеш,
Өзіме де ұйқыдан кеш кірген ес.
Көп ширатып сырымды, аз түйемін,
Зерек болсаң көңілімнің түйінін шеш!

---