Ата өкініші

(тіл туралы толғаныс)
Атасы: Иә, балам, емтиханыңды қалай тапсырдың?
Немересі: Бәрі ойдағыдай, ата! Тек Қазақ тілі пәнінен ғана төмен баға алғаным болмаса...
Атасы: Бұл не сөз? Ондаған жыл мектеп қабырғасында жүріп, өз Ана тіліңді жетік меңгермей қай біліміңмен мақтанып тұрсың?

Бұйырған ед, балам, сенің бағыңа
Бейбіт өмір, азат күннің таңы да.
Тағдырыңа қуанушы ем тәубе етіп,
Мына сөзің ауыр тиді жаныма.
Айтпа, балам, асылық,
Бұл қылығың әпермейді жақсылық.
Бала емессің бұрынғыдай енді сен
Кей сөздерің еленбейтін жассынып.
Ана тілің – жаны, рухы халқыңның,
Қадірін біл қолыңдағы алтынның.
Осы күнді арман еткен аңсаумен
Сөзін тыңда қартыңның.
Тілің – барлық даналықтың иесі,
Заманалар жалғасының жүйесі.
Мұны ұқпасаң, арда емген анаңнан
Ақ сүтінің жібере алмас киесі.
Осы тіл деп бабаң сенің шарқ ұрған,
Осы тілмен бағаң сенің артылған.
Төл тіліңсіз қанша мерей жисаң да
Аса алмас даңқың сенің халқыңнан.
Меңгер мейлі тілдерін сен бүкіл ел,
Халқың онда үміт артып үкілер.
Егер бұлай өз тілінді кемітсең,
Бетіңе кеп түкірер.
Ауыр сөздер айттым, білем, тіл қатып,
Оған бола бетті теріс бұрма түк.
Енді біраз санаңменен сарала,
Өз тіліңде ойлану да – бір бақыт!

---