Өлең, жыр, ақындар

Бейбарыстың елге оралуы

  • 02.01.2021
  • 0
  • 0
  • 875
Жолына басты тігіп Һақ Тәңірдің,
Боз таңда мақпал қара атқа міндім.
Бозаңға боз жусандай бұрлыға өсіп,
Көктемде көк Ніл болып ақтарылдым.
Ей, Жалған, тыңда мендей шермендені,
Елес боп еске түспес ел мен жері.
Құл тірлік несіп екен өлмеген соң,
Дүние — бесік екен тербелмелі.
Дүние — зеңгір көктей нұр саулаған.
Сұм тағдыр, құл талқысы құрсаулаған.
Өткен күн — өткелегі өкініштің,
Қара үңгір қапас екен күн шалмаған.
Боз жусан, бозаңға өскен бір білерім,
Кеудемді кер намыс боп тілгіледің.
Сұлтандық ұлтандықты ұлтарақ қып,
Беріш боп қатып кеткен сұм жүрегім.
Беріш-мұң көкірекке шемен байлап,
Егілсем, еңсе кермес емен-қайрат.
Көзіме боз жусан боп елестейді
Боз таңда шық тұнатын ежелгі аймақ.
Кеудеме кер намыстың өрті құлап,
Белесте бел шешпеппін беркініп ап.
Боз жусан, сенен сезіп далам иісін,
Денеме дәрмен кірді, дерт ыдырап.
Қарт тәннің дерті ыдырап, шері кеміп,
Туған жер!
Саған келдім тебіреніп.
Шық тұнған боз жусанды бір иіскейін,
Анамның көзі ғой деп еміреніп.
Ей, Жалған, тыңда мендей шермендені,
Пендеңнің тынар сапар-сергелдеңі.
Жусанға басым төсеп көз жұмайын,
Дүние — бесік екен тербелмелі.
Ей, Жалған, тыңда мендей шермендені!..



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Ағам айтқан...

  • 0
  • 0

Ол кезде сен де он бесте, мен де он бесте,
Құлын боп қосылып ек елден көшке.
Құлдыраң құлыншақ кез ұмыт қалып,
Өкінтіп түседі екен өлгенде еске.

Толық

Жезқазған. 1997

  • 0
  • 0

Қош енді, қала, көшеңді кезем соңғы рет,
Қара тас тұғыр-көсемді көрем соңғы рет.
Жанары жаздың тамшыға тұнар мөлдіреп,
Қолында достың бал-сыра тұрар мөлдіреп.

Толық

Бұқпа өзені

  • 0
  • 0

Шулы шаһар астымен тынып ағып,
Толқи алмай, ыңырсып, ыңыранып.
Жатыр Бұқпа көктемде көсілместен,
Тас қаланың баурына бұғып алып.

Толық

Қарап көріңіз