Өлең, жыр, ақындар

Ұмытпан

  • 02.01.2021
  • 0
  • 0
  • 1035
Ұмытпан фашизмнің мені атқанын,
Жендетке бала өлігін санатқанын;
Мектепке біз оқыған мал қамады,
Өлді ана, құлағымда оны атқан үн.

Ұмытпан тау мен таста жауды тостым,
Венгердің өзеніне қаным қостым;
Тесіліп кеп қарады өлі көзбен
Салбырап дар ағашта қалған достым.

Ұмытпан зәулім үйдің өртенгенін,
Орманға бейуақытта жұрт енгенін;
Алаңда Пушкин.
Гейне жатты құлап,
Бар менің сол бір түннен жиіркенгенім.

Ұмытпан Жәмиланың өлген ұлын;
Еске алды поляк кемпір оның жылын;
Үстіне үнсіз-тілсіз қабірінің
Кеп-кеше тағы апарып қойды гүлін.

Ұмытпан белорустың жас солдатын
Ол жауын жеңіп, берік байлады атын:
— Келдім! – деп өз есігін қақпақ еді,
Өлген жар қарсы алмады махаббатын.

Ұмытпан сол сұрапыл ауыр жылда,
Советтің батыр халқы майдан, тылда.
Адамның болашағын жүрді қорғап,
Идея м қол бастады көк дауылда.

Ұрлаған баламызды жөргегінен,
Тазарттық жауды Отанның жер, көгінен;
Қалдырып өлімтігін даламызда,
Шоқыттық құзғындарға жүрегінен.

Атақты көктем келді күзден бөлек,
Көрінді көк жамылып түзден желек;
Сынығын қан майданның моторының
Жасадық соқамызға біз дөңгелек.

Мен жеңіп, жерді гүлмен нақыштадым,
Жоқ еді әр тасымды жай құшқаным;
Ұяда біз көтердік бейбіт күнді,
Дәл соны ұмытты екен қай дұшпаным!



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Ақын достарыма

  • 0
  • 0

Салыңдар құлақ сырыма,
Дарынды менің достарым!
Сүңгіген күннің нұрына
Қанаты күміс құс — бәрің!

Толық

Жеткіншегіме

  • 0
  • 0

Қарағым, дей алмаймын мұңаймашы,
Мұңайтар түлкі өмірдің мың айласы.
Болмаған ойшыл жанда мұңсыз мұрат,
Оңаша мұңайғанда мұны ойлашы.

Толық

Химия хикаясы

  • 0
  • 0

Өр қиялды өңкей асыл,
Білімпаздар, оқыңдар!
Химияның хикаясын
Жазып жатыр ақындар!

Толық

Қарап көріңіз