Қалқам сені сағындым, сағынармын

Қалқам сені сағындым, сағынармын,
Жеткізбеді бір саған жарымар күн.
Әлі жүр ме мойныңда мен сыйлаған,
Алтын – жүрек, кішкентай тары «қарғың»?
Өкісігімді баса алмай дөңгеледім,
Көңілімде сен – жұлдыз, сөнбеп едің.
Ақмоланың аязы ақымақтау,
Мен де ақымақ, ақпанда сенделемін.
Жүрегіме қайтейін құса батты,
Тағдыр мені тәлкекпен тұсап апты.
Кете алмаймын, өзіңе жете алмаймын,
Қайғы басса аққу да ұшамапты.
Мұңым жатыр кеудемде мелдектеген,
Бұл өмірде сенделіп, «сен» деп келем.
Мені бәлкім ұмыттың баяғыда,
Көкірекке кетпестей көң кептеген.
Қалқам, сені, сағындым аңсап, талып,
Әңгіме айтар іш пысса ел сан-саққа алып.
Қара көзің – мөлідей мөлдірейді,
Сол мөлдірлік – жанымды жамсатқан, ұқ.
Қалай ғана сағынбай тына қалам?
Мылқаудай ғып мәңгіртті мына ғалам.
Ауады да аңсарым,
Алып-ұшып,
... Аласұрып күн кешер –
Шыдам, Адам ...

---