Өлең, жыр, ақындар

Ұйқылының парқы не ояуменен

  • 09.03.2021
  • 0
  • 0
  • 431
Ұйқылының парқы не ояуменен,
Өлі тәнге оны мен таяу дер ем.
Көзі ашықты ақ нұрлар аймаласа,
Ұйқы қоңыр қоршалар бояуменен.
Уақыт солай бәрін де көшіретін,
Басын қойса,
Қара жер төсіне түн.
Өлімменен өмірді алмастырып,
Тізіп келе жатыр ғой өшіретін.
Білер мынау ғаршының кім мөлшерін?
Тән – топырақ.
Қосады түн мен сені.
Жан дегенің – рухың – ұйықтамайды,
Өйткені ол – Аллаһтың бір бөлшегі.
Жосып кетіп жатады жосып келіп,
Бірін-бірі айыптап осып, періп.
Жан Жаратқан Иеге жол тартады,
Қара жерге денеңді қосып беріп.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Толқып отырмын

  • 0
  • 0

Толқып отырмын,
Түк бітірмегенімнен қорқып отырмын.
Тек қана қиял мұхитын кезіп,
Арман байлығына шолпып отырмын.

Толық

Көктем

  • 0
  • 0

Жапырақ жайып бар ағаш,
Шымданып, дала түрленді.
Мың түсті гүлдер аралас,
Ғажайып күткен күн келді.

Толық

Қағаздың бетіндегі ізім менің

  • 0
  • 0

Тордағы арыстандай аласұрдым,
Қылғытты тірлігімді қара сұр күн.
Жүрекке қырау қатқан секілденді,
Көрмеген жақсылығын жанашырдың.

Толық

Қарап көріңіз