Өлең, жыр, ақындар

Ұйқылының парқы не ояуменен

  • 09.03.2021
  • 0
  • 0
  • 350
Ұйқылының парқы не ояуменен,
Өлі тәнге оны мен таяу дер ем.
Көзі ашықты ақ нұрлар аймаласа,
Ұйқы қоңыр қоршалар бояуменен.
Уақыт солай бәрін де көшіретін,
Басын қойса,
Қара жер төсіне түн.
Өлімменен өмірді алмастырып,
Тізіп келе жатыр ғой өшіретін.
Білер мынау ғаршының кім мөлшерін?
Тән – топырақ.
Қосады түн мен сені.
Жан дегенің – рухың – ұйықтамайды,
Өйткені ол – Аллаһтың бір бөлшегі.
Жосып кетіп жатады жосып келіп,
Бірін-бірі айыптап осып, періп.
Жан Жаратқан Иеге жол тартады,
Қара жерге денеңді қосып беріп.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Жүрегіңді тыңда

  • 0
  • 0

Өмір мәні – шұғыла мен түнек түн,
Сынақ алаң тіршілікте түлеттің.
Ғажайыпты сыйдырыпсың бір Аллаһ,
Ішіне әкеп жұдырықтай жүректің.

Толық

Қарқара

  • 0
  • 0

Көрген жан таңғалады Қарқараны,
Алуан түс гүл жазира шартарабы.
«Тұзбұлақ», «Иірсу» мен «Құмтекейім»,
«Ереуіл» шежіресі жар салады.

Толық

Белгісіз болғандықтан ертеңгі күн

  • 0
  • 0

Белгісіз болғандықтан ертеңгі күн,
Естілер жер бетіне өлшемді үнім.
Табиғат – бір Алланың мұғжизасы,
Кеудеме қондырамын көркемдігін.

Толық

Қарап көріңіз

Басқа да жазбалар