Айнакөл, айналайын шырайлы анам

Айнакөл, айналайын шырайлы анам,
Шыға алмай айдыныңнан шыр айналам.
Өмірдей өзі терең, өзі мөлдір, –
Жан оңбас жалтырыңды ылайлаған.
Өмірдің өрге жүзсем белесінде,
Өзің бұл дәтке қуат бересің де.
Жанашыр жандай болып жырақ кетсем, –
Жүресің ұмытылмай сен есімде.
...Баламыз, баламын ғой ол күнде мен,
Басасың асау көңіл өртін немен?
Жартастан суға қарғып ойнаушы едік,
Жағада жалдап ақжал толқынменен.
Шарасын шалқар Айна сапырады,
Шарла деп айдынымды шақырады.
Кім білсін, өжетті өрге асырады,
Жасықты әлде терең батырады?!
Құлшынсаң құлаш ұрып кемеріме,
Бойлап көр дей ме әлде тереңіме;
Топшыңды бекітейін толқыныммен,
Ынжықтың дей ме маған керегі не?!
Жас жаным тоят таппай келбетіне,
Жүзсем деп жүз ұмтылам көл бетіне:
Күмп беріп сүңгіп кеттім әлгі екпінмен,
Көміліп көк толқынға сол бетімде.
Көп толқын бері итеріп, әрі ысырып,
Көрінді әрі сұсты, әрі суық;
Қақалып-шашалсам да малтығалы, –
Тал қармап талпынамын жан ұшырып.
Бойласам бойымнан да барады асып,
Үрей мен ыза бойда араласып;
Ойнайды арсалаңдап, сақ-сақ күліп
Көк толқын көңілімді ала қашып...
Сорыма секірдім бе қара басып?!.
Арбаумен алды-артымнан ойқастады,
Жағаға жетсем деген ой бастағы.
Әйтеуір малтып кеттім қысылғанда,
Тірелді-ау табаныма қойтастары.
Толқынмен толқып жаным тыншымады,
Бастықпай бала көңіл құлшынады;
Сол тұста қала берді-ау, балалығым,
Өмірлік сабақ болып бұл сынағы!
Көсіліп көкжиегі көрінбеген,
Япырмау, осы ма еді өмір деген!
Теңіз бұл толқын атқан толы сынға,
Шарқ ұрып кете бардым төрінде мен!..

---