Арман – қыз

Көңілімнен көкжиекке Күн қашып,
Неге мені бара жатыр мұң басып?
Қанша қызбен жүрдім бірге сырласып,
Біреуіне бола алмадым шын ғашық.
Жанарымнан тамып түсіп тамшы – мұң,
Неге сонша өзімді-өзім жаншыдым?
Қылығы да, тұнығы да балшырын
Əнші қызға айта алмадым жан сырын.
«Осы болар ақ періштем» – деуменен
Қанша қызға жыр ұшырдым кеудеден?..
Түн ішінде түсіме енген бейнемен
Қол ұстасып келе жаттым кейде Мен...
«Жалмауыздай жайын ауыз, кең көмей
көкжиекке Күнім ерте енбегей», –
деп жүргенде жүрегімді желбегей
жаралады қанша сұлу, емдемей?..
Көкірегіме көнбіс төзім мекендеп
Шықсам дедім шырқау шыңға төте өрлеп.
Төлеген боп Жайыққа да жол шектім
Жібегімнің жүрегіне жетем деп...
Қанша қыздың жанарында мөлдіреп
Үміт қолын созды маған сол Жібек...
Аңғал басым қаншама рет алдандым
Айдыныма аққу құсым қонды деп...
Көңілімнің қайнарына қанықпай
Қанша кыздар кете барды мені ұқпай.
Арман болған ақ Періштем, амал не,
Əлі күнге келе жатыр жолықпай.
Бір жалт етіп сынығындай сəуленің
Кетсе де өтіп жасыл, жасын Дəуренім,
Мынау жұмыр Жер бетінен, Арман – қыз
Əлі күнге сені іздеумен əуремін!

---