Жаралмаған темірден тегім менің

«Өлсем, орным – қара жер сыз болмай ма...»
Абай.

Жаралмаған темірден тегім менің,
Кімге керек күлгенім, егілгенім?
Көңілімнің жаңбыры жауар кейде
Көктемдегі бұлттай ебіл-дебіл.
Бауырынан сөгіліп бар болмысым,
Босана алмай жатады тордан құсым.
Жан-дүниемнің қалауын айтпай ұғып,
Қабағыма қарайлар жан, бармысың?
Керемін деп кеудесін əр тасқынға
Үні өшіп қалғандай жартастың да.
Айдан Лəйлам түспесе Мəжнүнді іздеп,
Қайдан келсін қаңғырып қалқаш мұнда.
Жапан түзде жаңғырып дауысым қалар,
Жапырақта жаудырап тамшым қалар.
Ақ мұнарда адасып қайың қалқа,
Көк мұнарға көміліп тау, шың қалар.
Көп ұзамай көктемім күзге айналар,
Көзді арбаған көк көлім мұзға айналар.
Жапырақтай сарғайған шақта мынау
Жан бар ма екен жалғанда бізді ойланар?..

---