Шақпақтас

Қаныбек Сарыбаевқа

Сөйлеуді білмей абайлап,
Ар санап ақыл айтуды,
Көзіңде шарт-шұрт жай ойнап,
Найзағай шатынайтын-ды.
Кей-кейде бір мұң мөлдіреп,
Кеудеңде сенім сөнгенмен..,
Өрттейін өршіп сол бір от
Өтетін еді-ау өңменнен!
Дүмбілез, дүмше, дүмдімен
Қырғи да қабақ, қыңбайтын,
От ауыз, орақ тілдім ең,
Айтарын айтпай тынбайтын!
Кейпіңнен кетпей кекесін,
Кескекті ер, кемелдікке ендің.
Шерттің-ау талай шекесін
Шегіртке–шенеуніктердің...
Тағдырдың бассақ тамырын,
Ақынмен күндес күллі азап!
...Қаныбектердің қадірін
Қайдан да білген бұл қазақ?..
Ертелеу жанып жұлдызың,
Жанарда тулап жай тынбай..,
Ішіңде кетті-ау бір қыжыл
Əлдекімдерге айтылмай...
Еңсесін бұрған бірлікке
Есті жұрт арын жоқтатпас.
Бықсыған біздің тірлікке
Керек-ау сендей Шақпақтас...

---