Мәңгілік жыры
- 0
- 0
«Ай дидарлы адамдар, күн көрікті»
Бір-ақ күнде өзгеріп үлгеріпті!
Əр кеудеде – бір қамал,
Ішінде оның
Маза
Ұрлықы ұйқы дəметіп ұрғашыдан,Қызыл-жасыл гүл тердім қыр басынан.
Күн дидары көрінді жанарынан,
Ай сəулесі себілді сырғасынан.
Ойға түстік,
Саялы сайда жаттық.
Ойнап-күлдік,
Опалы ойға баттық...
Онсегіз мың ғаламды шарлап шығып,
Алпыс екі тамырды бойлап ақтық.
Көзімізге көрінбей қала, тіпті,
Балаусаға көмілдік бала түкті.
...Көзімізді ашқанда:
Аспан, жерде
Жұлдыз тарап,
Ай сөніп,
Таң атыпты...
Пікірлер (0)
Пікір қалдырыңыз
Маған деген бейілің алабөтен
- 0
- 0
Маған деген бейілің алабөтен –
Теңіз бе екен,
тау ма екен,
дала ма екен?!
- Архимед
- Оноре де Бальзак
- Александр Пушкин
- Антон Чехов
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі