Күйігімнен өлмейсің, Әке, менің

Күйігімнен өлмейсің, Әке, менің,
Келді менің әлемді мәпелегім.
Белесіңе тартасың биігімнен
Сүйегіңе таңба боп мас өлеңім...

Мас өлеңім – мас өмір, сұрақ біреу:
Кімнің барып алдына сұлаппын мен?
Табынудан бас тартып Тәңірқұлға
Кісімсіген жүректі жылаттым көп.

Әке, өлең өмір-ақ өлмегенге,
Өлмегенде қайтем мен, сөнбегенде?!
Өзеурейтін өршіл көп қызыл өңеш
Бірақ кеңбіз кәрі жер, жел де, мен де.

Түбі тегі бәрінің мәнсіздігі,
Мәнсіздігім әнімнің әлсіздігі.
Иісімнен сүйейді мына самал
Сеніміңіз сүйейді ал сізді ұлы.

Сол ұлылық жұқпайды мүлде маған,
Кімнен алам жынымды, кімге барам?
Жырым-жырым жылдарым жаутаңдайды
Ақ жағасын жақсылық жұлмалаған.

Естіп алып ғаламның ғазалдарын
Мазамды алдым, жақсылық жаза алмадым.
Жанарымнан сырғиды жалғыз ғана
Жақсылыққа тұншыққан әз арманым.

---