Өлең, жыр, ақындар

Қарашадағы өлең

  • 06.09.2021
  • 0
  • 0
  • 329
Садағыңның оғын, – ақ шаштыға қаратпағын,
Күннің бағытын жылжытып,
Көлеңкелеп жауып көк аспанның жарығын,
Бірінші қарды бізге сыйлаған.
Сиқырлы садақ оғымен
Нәзік жүректерді жаралаған,
Әншіге бала мәз болып,
Мақтанышпен еске алар!
Қараңғы түнді,
Қыстың аяздарын да
Жылытып ол,
Сүйкімді ару қыздар мен
Нағыз достарды бізге сыйлаған.
Мәңгілік күліп қарап біздерге,
Жарық беріп, жанып тұратын,
Бірде туып, бірде бататын,
Жұлдыздарға оны теңейік.

1783



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Жігіт пен диірмен

  • 0
  • 0

Қайда ақтың өзенім, Неге асықтың?
Мұнша неге мәз едің, Тез тасып тым?
Не іздейсің бұл сайдан, көк майсадан?
Не іздейсің, өзенім, айтшы маған?

Толық

Махаббат трилогиясынан «Элегиядан» үзінді

  • 0
  • 0

Тұншықса адам қайғы шегіп азаптан,
Құдай маған қасіретіңді шерт деді.
Сағынышты кездесуден не күтем?
Әлі күнге жайылмаған гүл ме екен?

Толық

Өлең мен мүсіндеу

  • 0
  • 0

Мейлі грек, қара батпақ балшықтан,
Соға берсін әсем, кербез сымбатты,
Мейлі мәңгі сол мүсінге болып таң,
Төксін лебін жалын атып тым қатты.

Толық

Қарап көріңіз