Жалғыз арша

Қарқаралы басында жалғыз арша,
Жалғыз арша, шіркін-ай, мәңгі қалса!
Мәңгі қалса Мәдидің әуеніндей,
Әуеніндей әсерлі жан қуанса.
Жалғыз қалсам саламын сол бір әнге,
Әннен басқа артыма қалдырам не?
Сыр айтатын сен бе едің, Қарқаралы,
Сыр айтатын «Шайтанкөл» болды ма әлде?!
Жалғыз арша...
Жалғыздық жалықтырмас,
Ғасыр сырлас,
Өзіңмен халық құрдас.
Қара тасты қақ жарып шыққан арша,
Қалай ғана от болып жанып тұрмас.
Көп болған соң өзіңе жау да, сірә,
Кеттің бе екен өрмелеп тау басына.
Сол арада тұрақтап қалдың ба екен,
Көнбеймін деп ездердің саудасына.
Жалғыздыққа жау да көп,
Уайым көп,
Бірақ, сенің сынатын сыңайың жоқ,
Тау басына шығандап кеттің бе екен,
«Не де болса биіктен құлайын!» – деп.

---