Көңіліңе түсіп боқырау

Көңіліңе түсіп боқырау,
Жүдетсе желі сан жылдың,
Әніме менің осынау
Жұбанып, сонда сал, құрбым.
Қурамай жасыл гүл бақтар,
Шыланбай жасқа мөлдір көз,
Кеудеңнен кәусар бұлақтар
Аққанда маған болдың кез.
Кез болдың, сәулем, сен маған
Қарлығаш қасты көктемде.
Алмадай жүзің солмаған,
Айнаға нұрын төккенде.
Бұлаңдап бота қос бұрым,
Төсіңе қызыл гүл қадап,
Жолықтың маған кешқұрым,
Жатқанда мүлгіп күллі алап.
Пердесін бұлттар түргенде,
Көркіңе сұлу көл тынып,
Кез болдың айсыз түндерде
Кеудемді нұрға толтырып.
Жарқылдап алмас жүзіндей,
Жауын ап талай көздердің,
Жүрегің алғаш жүзімдей
Дір еткен шақта кез келдің.
Көргендей болдым түсімде,
Жапырақтар жапты өңіңді.
Жайқалған орман ішінде
Жоғалтып алдым өзіңді...
Жүрмісің жаттың бағына
Айналып қонып әлде сен?
Өзіңді, сәулем, сағына
Қоңырқай кеште әндетем.

1972

---