Шопанға мадақ

Көзіне таңның үңілесің сен
Құланжал қырдың кенересінен.
Нұрдың уызын сіміресің сен
Алтын зерлі күн тегенесінен.
Қақтырып көңіл-қыранға қанат,
Отарыңды ерте тауға шығарып,
Жатасың оймен қиянға қарап,
Бір шыңды жалғыз жамбасыңа алып.
Күйесің жазғы аптаптар шалып,
Күнгейдің қоңыр тасындай болып.
Маңдайдан моншақ аппақ тер тамып,
Әрбір төліңді асылдай көріп.
Туған жеріңнің толағай тасы
Жасыңнан сырлас, қадірлі саған.
Дауыл айқасы, боран айқасы
Шарпыды қанша жалын құсаған.
Найзағай даусы, жаңбырдың үні
Жырлайды сенің кеудеңе көшіп.
Сен үшін олжа жаздың бір күні,
Жүресің қырда желмен егесіп.
Қыс қайрағына төзімді жанып,
Боз қырау қатты самайыңа да.
Алдыңда жатты көзіңді қарып,
Ақ қар көмкерген қалайы дала.
«Шәйт!» десең егер жаңғыртып қырды,
Айналаң кенет тіл қатып тамам,
Жартастар жауап қайтарып тұрды,
Бабаңның үнін тыңдатып саған.
Жүрсең де оқшау тау арасында,
Жарқылдап таңдай, күнше күлесің.
Дәуірдің барлық ғаламатында
Бар сенің-дағы үлкен үлесің.
Сырласа қалсам сергіп қаламын,
Өзіңсің қырдың ойшыл ұланы.
Ұраны байтақ бейбіт даланың –
Бозторғай менен қойшының әні!..

1981

---